Του Απόστολου Κουρουπάκη
Εγκαίνια για το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας την Τρίτη 18 Ιουνίου και είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε περισσότερους τέτοιους χώρος και να πληθαίνουν οι πολιτιστικές δραστηριότητες και να γίνονται γενικά πράγματα που προάγουν τον πολιτισμό. Ασχολείσαι με τον πολιτισμό, υγείαν έχεις, κάπως έτσι το βλέπω και θυμάμαι μία συζήτηση που είχα στο Μονπελιέ της Γαλλίας, όπου είχα πάει για ένα συνέδριο. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο για τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονπελιέ, αποφάσισα να μην πάρω το τραμ, αλλά να περπατήσω. Ήταν ένα μάλλον χειμωνιάτικο πρωινό και η βροχή που είχε πέσει λίγο πιο πριν είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα. Σε κάποιον πεζόδρομο υπήρχαν τεράστιοι πλάτανοι εκατέρωθεν του και πιο πέρα ένα πανέμορφα τοπιοτεχνημένο πάρκο, χρώματα διάφορα στο πάρκο, ενώ κίτρινα φύλλα κάλυπταν το πλακόστρωτο. Θαύμαζα την ομορφιά του χώρου και με σιγανά βήματα προχωρούσα προς τον προορισμό μου. Τότε, άρχισα να σκέφτομαι για την απλότητα της φύσης και το πώς όταν επεμβαίνει το ανθρώπινο χέρι με ευγένεια πάνω της μπορεί να κάνει θαύματα. Η φύση είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, και αν δεν υπάρχει Θεός τότε είναι απαραίτητο συστατικό της κοσμοσύστασης, ό,τι και να είναι σκέφτηκα θα πρέπει να το χαϊδεύουμε, είτε με τα μάτια μας, είτε με τα χέρια μας. Καθώς κούμπωνα το σακάκι μου, και άλλοτε από το περπάτημα άνοιγα τα κουμπιά του άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου διάφορα ερωτήματα; Γιατί να υπάρχει ίντριγκα στον κόσμο της διανόησης (θα έλεγα πνευματικό, αλλά πάλι δεν μου ταιριάζει!); Γιατί να ασχολούμαι με την επιστήμη της ιστορίας, γιατί να έχει σημασία ένα καλό βιβλίο, ένα ποίημα; Τι μπορεί να προσφέρει μια παράσταση χορού… Θέλω να κάνω λεφτά; Τι σημασία έχει ο πλούτος ο αμύθητος, ο πολύς;
Προχωρούσα και επειδή είχα ήδη μετανιώσει για την απόφασή μου να περπατήσω… δυο βήματα στον χάρτη… ο δρόμος του μεταξιού στην πραγματικότητα, σκέφτηκα ότι πρέπει να βρω απαντήσεις. Δεν γίνεται να παραμένουν αναπάντητα τόσα ερωτήματα… Άρχισα, λοιπόν, να λέω στον εαυτό μου: Ελάχιστοι έγιναν πλούσιοι επειδή ήταν ιστορικοί, ποιητές, ζωγράφοι, χορευτές κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, μου δήλωσα… άρα γιατί να κάνει κάποιος να έχει αυτές τις ασχολίες και να βιοπορίζεται μάλιστα από αυτές; Ματαιοδοξία, να μείνει το όνομά μας στα βιβλία, αλλά πάλι για πόσο; Μια δυο γενιές, δεν χτίζονται κάθε μέρα Παρθενώνες, ούτε γεννιούνται Σεξπήροι μια στην άλλη… άνθρωπε ματαιόδοξε, Εκείνοι όμως που ανακαλύπτουν θεραπείες, φάρμακα και βελτιώνουν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, αυτοί να το καταλάβω… Αυτοί δικαιούνται, σώζουν ζωές, κάνουν ανθρώπους ευτυχισμένους, προσφέρουν ζωή… λάθος είπα, μετά από λίγο, ούτε και εκεί η ματαιοδοξία χωρεί, διότι ο ευεργετούμενος ποτέ δεν θα μάθει το όνομά του, δεν χρειάζεται κιόλας να το ξέρει. Ό,τι ποιεί η δεξιά μας να μην το ξέρει η αριστερά μας. Φυσικά, είναι το να θέλουμε να μας ξέρουν οι τριγύρω μας, και γιατί όχι ένας ευρύς κύκλος, είναι θεμιτό. Προσοχή, δεν μιλώ για κούφια ταπεινότητα, αλλά για πραγματική αντίληψη ότι αυτό που ο καθένας κάνει το πράττει γιατί το θέλει πολύ. Η απόσταση του να είσαι Ηρόστρατος από Γεώργιος Παπανικολάου είναι τεράστια, και το να νομίζουμε ότι πιάνουμε τον παπά από τα ράσα γιατί γράψαμε ένα ποίημα, ένα βιβλίο, συνθέσαμε μια μουσική είναι το παν τότε θα πρέπει να ξανακοιτάξουμε γιατί κάναμε ό,τι κάναμε.
Αυτά σκεφτόμουν και αποφάσισα ότι υπάρχει λόγος να δεις μια καλή ταινία, να πας σε μία έκθεση, να διαβάσεις ένα βιβλίο, ή να απαγγείλεις στην καλή ή τον καλό σου ένα ποίημα. Να αφιερώσεις ένα δίωρο να δεις μία παράσταση χορού και ξέρετε ποιο είναι αυτός; Σε κάνει πιο απαλό άνθρωπο, δαμάζει τον αχαλίνωτο εαυτό σου, που τον εξαγριώνει η βίαιη καθημερινότητά σου και σαν το χάμστερ σε κάνει να γυρίζεις σε έναν φαύλο κιρκαδιανό κύκλο.
