ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Όταν οι λέξεις πονούν και σαν καραντί πνίγουν

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ό,τι και να πει κάποιος για την Αμμόχωστο που χάνεται είναι λίγο, μπορεί να καταντάει και γραφικό, παλιοκαιρίτικο, δεν ξέρω πώς μπορεί πλέον να ηχεί στα αφτιά του καθένα και της καθεμιάς η λέξη Βαρώσια και Αμμόχωστος, ειλικρινά δεν ξέρω. Απ’ όλα όσα ανόσια, μα πλήρως εναρμονισμένα στη σημερινή πραγματικότητα, συμβαίνουν στο κουφάρι της περίκλειστης, εξ ου και ανόσια, το χειρότερο για εμένα είναι το damnatio memoriae που επιχειρείται στην πόλη… πόλης πεσούσης… πάσα πολιτική ξυλεύεται… Έκρυψαν την επιγραφή «Ελληνικόν Γυμνάσιον», γυαλί καρφί στο μάτι εκείνων που δεν αντέχουν όχι τις λέξεις αυτές καθ’ αυτές, μα την ίδια την ουσία τους. Και «Κυπριακόν Γυμνάσιον» να έγραφε –τολμώ την υπόθεση– πάλι θα την έκρυβαν, γιατί γνωρίζουν πως ο τόπος αυτός είχε τελικά –ν, δεν τα επινόησε πριν από 40 ή 50 ή 100 χρόνια. Δεν τα δημιούργησε προς χάριν εντυπωσιασμού. Ήταν φυσική γραμματική κατάληξη, ήταν κάτι σαν το φθαρτέμπορας, κάτι σαν το αποταυρίζω, και το επίκαιρο μπόλι.

Το μόνο που έμεινε, λοιπόν, ήταν ότι οι λέξεις, οι λέξεις ενοχλούν, η ιστορία η ίδια εν τέλει ενοχλεί, γιατί κάποιοι τη θεώρησαν γαϊδάρα και πιστεύουν ότι πάει όπου της φωνάξουν…

Ό,τι και να γράψει κάποιος για τα Βαρώσια δεν θα έχει νόημα πια, επάρθεν η Αμμόχωστος, μα δεν ξέρω αν θα ανθήσει και θα φέρει άλλο, και όπως έγραψε και ο Αλεξανδρινός « [..] και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων / που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη. […] Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν/ “Χέρας υιός Γιανίκας έν” αυτός το παίρνει το χαρτί, και το διαβάζει κι ολοφύρεται».

Ο Παντελής Μηχανικός το έγραψε και αυτός, μας πληροφόρησε για τον Ονήσιλο, για τις μέλισσες, αλλά πάντα ήταν αργά για εμάς, αλλά κυρίως για τους ταγούς μας, οι οποίοι διαχρονικά δεν κατάφεραν να αντιληφθούν την ουσία όχι μόνο των λέξεων, αλλά και το τι εστί πραγματικότητες επί του εδάφους. Στα δικά μου αφτιά αντηχεί το σλόγκαν: «Η Κύπρος δεν θα πρέπει να γίνει Κρήτη» ή «Kibris Girit Olmasin». Πονούν οι λέξεις τα μάτια, και πλέον η μόνη λύσις είναι το damnatio memoriae, να μη θυμάται κανείς και τίποτε. Δεν είμαι βέβαιος για τη νέα αρχή, για καμία νέα αρχή, γιατί οι άρχοντες του τόπου, του νησιού ολόκληρου, δεν είδαν ποτέ –θεωρώ– ποιο είναι το συλλογικό όφελος και επ’ αυτού να καλλιεργήσουν, έμειναν σε πολιτικές των αρχών του 20ού αιώνα και επί αυτών σχεδίαζαν και ουδέποτε προσπάθησαν, αν προσπάθησαν ποτέ, να δουν το αύριο του νησιού, απλώς κοιτούσαν τα κουκιά και πόσα θα πάρουν σε βάθος τετραετίας, πενταετίας, πόσα χρήματα θα πάρουν για να αποδείξουν ότι ενδιαφέρονται για τον λαό, πουλώντας πατριωτισμό και εν τέλει βάζουν στο θυμιατήρι αντί για ελιά νιάτα και ενθουσιασμό… εμποτισμένα με πολύ, μα πάρα πολύ πατριωτισμό.

Και να σήμερα, 47 χρόνια μετά για ακόμη μία φορά βλέπουμε τα επίχειρα των πράξεών μας, της ολιγωρίας μας, της διστακτικότητάς μας, της βολής μας, και εμείς και εκείνοι και τρέχουμε να τα ακυρώσουμε, με κάθε τρόπο. Μακάρι να τα καταφέρουμε, γιατί η Αμμόχωστος ήταν το τελευταίο κομμάτι της επιγραφής που δεν είχε διά μονοκονδυλιάς λευκής διαγραφεί για να γραφτεί το νέο κεφάλαιο του Κυπριακού.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X