ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Κατώτεροι των περιστάσεων

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Προφανώς δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τη συνθήκη μέσα στην οποία μας έλαχε να ζήσουμε. Όχι μόνο εμάς αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Διότι, αν την κατανοούσαμε, θα ψάχναμε τη βαθύτερη ουσία των όσων ζούμε, η οποία προφανώς και δεν εξαντλείται στα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά επεκτείνεται στην ανάγκη να υπερβούμε εαυτούς και να συμπεριφερθούμε προς αλλήλους. Δηλαδή υπεύθυνα και συλλογικά. Να έχουμε συναίσθηση ότι αυτός που νοσηλεύεται με covid δεν είναι απλώς ένας αριθμός –όπως αρέσκονται να τον παρουσιάζουν οι τηλεοράσεις– αλλά έχει όνομα και μια ιστορία ζωής και δικούς του ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι στο πλάι του. Να αντιληφθούμε ότι εδώ και ένα χρόνο εκατοντάδες επαγγελματίες υγείας δεν έχουν καν τον χρόνο να σκεφτούν όλα εκείνα που εμείς θεωρούμε πως μας κούρασαν και πως έπληξαν τα όποια δικαιώματα και ελευθερίες μας. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε πως το παιχνίδι που παίζουν όλοι οι πολιτικοί εις βάρος της κοινωνικής συνοχής είναι λαϊκίστικο και απροκάλυπτα συμφεροντολογικό. Διότι αν δεν ήταν μικροκομματικός λαϊκισμός θα φρόντιζαν να ενώσουν δυνάμεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν συλλογικά την πανδημία, όπως τα δεδομένα υπαγόρευαν από την πρώτη μέρα.

Αντ’αυτού, όχι μόνο δεν υπερέβησαν εαυτούς (και κόμματα) αλλά έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να οξύνουν το κλίμα, οδηγώντας το σε επικίνδυνα τοξικές ατραπούς. Μέχρι και κινητή κάλπη εμπνεύστηκαν προκειμένου να μην αναβάλουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Να ελίσσονται και να ανελίσσονται σε ένα κυνήγι εξουσίας. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι τους και που στα νοσοκομεία εξαφανίζονται οι κλίνες. Και δεν επιρρίπτω ευθύνη μόνο στους κομματάρχες, οι οποίοι αποδεικνύονται καθημερινά πλέον τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων αλλά και σε μας τους ίδιους. Που προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες μας, επιλέξαμε να παραμείνουμε κλεισμένοι ο καθένας στον δικό του θυμό, χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη εικόνα ώστε να κατανοήσουμε πως εκείνο που προέχει είναι η επιτακτική ανάγκη να προστατεύσουμε την υγεία μας συλλογικά και όλα τ’ άλλα έπονται. Πέσαμε τόσο εύκολα θύματα της λαϊκίστικης χειραγώγησης των πολιτικάντηδων και αντί να απαιτήσουμε να μη γινόμαστε αριθμοί στις τηλεοράσεις, αντί να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο να αντέξει τους περιορισμούς σεβόμενος όλους όσοι πεθαίνουν μόνοι, αντί να παρακινούμε ο ένας τον άλλο να εμβολιαστεί, κάναμε ακριβώς το αντίθετο. Συνυπογράφαμε την τοξικότητα για το κάθε «ως δαμέ» που μας θύμωνε, αντί να το παραμερίζουμε επί του παρόντος προκειμένου να υποδείξουμε εμείς στους πολιτικούς πως αυτό που επείγει είναι η εθνική ενότητα και πως μόνο μέσα από αυτήν υπάρχει μια ελπίδα να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη μας. Και όσο για τα υπόλοιπα «ως δαμέ» θα ερχόταν η ώρα να τα προτάξουμε, όταν πλέον θα είχαμε θωρακίσει όλοι μαζί την υγεία μας.

Διότι, αν δεν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε πως το μεγαλύτερο μάθημα που μας δίνει η πανδημία είναι η ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής, τότε τι ακριβώς μας καθιστά ικανούς να διεκδικούμε την όποια βελτίωση της ποιότητας αυτής της ζωής, απαιτώντας διαφορετικό τρόπο άσκησης της πολιτικής; Φτάσαμε στο σημείο οι ασθενείς να λαμβάνουν θεραπεία πάνω στις καρέκλες των νοσοκομείων ή μέσα στους διαδρόμους ή ακόμα και μέσα στα ασθενοφόρα και εμείς εξακολουθούμε να μιλάμε για άλλα αντί άλλων, αντί να απαιτήσουμε συλλογικά να αναβληθούν οι εκλογές μέχρι ότου εμβολιαστεί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων και να παρθούν επειγόντως όλα τα μέτρα που πρέπει ώστε να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας. Και αν οι πολιτικοί μας είναι αυτοί που είναι, εμείς άραγε τι είμαστε όταν, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα κρούσματα και τόσους θανάτους, δεν επεκτείνουμε το βλέμμα μας στη μεγάλη εικόνα αλλά επιμένουμε να κοιτάμε μόνο το κάδρο που κρέμεται πάνω στον δικό μας τοίχο;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X