Του Ονασαγόρα
Τα πιο πάνω είναι μια από τις επίσημες ερμηνείες της πολύ επίκαιρης λέξης άλγος. Παράγωγο της λέξης αυτής είναι και το αλγεινός. Όπως εξηγείται στο λεξικό, αλγεινός είναι αυτός του οποίου το φέρσιμο προκάλεσε αλγεινές (οδυνηρές) εντυπώσεις. Υπάρχει επίσης και η λέξη "ανάλγητος" η οποία σημαίνει άκαρδος ή σκληρόκαρδος άνθρωπος. Υπάρχουν βεβαίως και τα "αναλγητικά", τα φάρμακα που ανακουφίζουν τον πόνο, τα παυσίπονα. Όλα από την ίδια ρίζα παράγονται…
Όπως και να το δεις το άλγος εμπεριέχεται στις ζωές όλων μας. Και των ανάλγητων και αυτών που εξαναγκάζονται να χρησιμοποιούν αναλγητικά για να χωνέψουν τις συμπεριφορές τους. Στην μικρή μας νήσο, όπου (σύμφωνα και με εισαγγελική βούλα) όλοι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια με μικρές αδυναμίες, όλα μπερδεύονται γλυκά, ενίοτε και σκληρά. Ο ρόλος του ανάλγητου και του εθισμένου στα αναλγητικά αντιστρέφεται συχνά. Η μεγαλύτερη εξέλιξη σε σχέση με αυτή την μικρή λεξούλα είναι ότι βρέθηκε εσχάτως ένα αστυνομικό τμήμα να την αμφισβητήσει όταν την είδε γραμμένη σε επίσημη ιατρική βεβαίωση. Σε μια από αυτές τις βεβαιώσεις που κυκλοφορούν συχνά τους τελευταίους μήνες και αθωώνουν καλύτερα, γρηγορότερα και οικονομικότερα από κάθε δικηγόρο.
Τα πιο πάνω, αγαπητέ αναγνώση επέτρεψε μου να τα αφιερώσω, Δευτέρα πρωϊ, πρωϊ που εσύ άλλα ανέμενες να διαβάσεις σ' αυτή την στήλη, στον άγνωστο αστυνομικό ή αστυνόμο που τόλμησε να αμφισβητήσει το θέσφατο περί της μεγάλης κυπριακής οικογένειας. Και οδήγησε την ελπίδα ένα βήμα πάρα πέρα. Και έδωσε εμπράκτως μάθημα σε εισαγγελείς, νομικούς, ιατρούς, δημοσιογράφους αλλά και στον απλό πολίτη (και αδελφό της διπλανής πόρτας). Που με μια σπάνια αντίδραση έδειξε ότι το καθήκον ενός δημόσιου λειτουργού δεν θέλει πολλά για ν' ασκηθεί. Ούτε χρονοβόρες διαδικασίες, ούτε νομικίστικες αιτιάσεις, ούτε διφορούμενες γνωματεύσεις.
Το καθήκον ασκείται. Είναι αυθύπαρκτο. Δεν ερμηνεύεται και δεν ψάχνει δικαιολογητικά. Ασκείται! Σχεδόν αυτόματα, με τα δικά του αντανακλαστικά, χωρίς χρονοτριβή, χωρίς πίεση, με την επίγνωση του λειτουργού που έτοιμος απο καιρό, χωρίς να έχει ανάγκη από αναλγητικά αποφασίζει καθηκόντως τι μπορεί να δεχθεί απ' όσα οι ανάλγητοι επιστρατεύουν.
Και δεν χρειάζεται καμιά διαφήμιση ή προαγγελία για να επιβάλει την παρουσία του. Η άσκηση του καθήκοντος λάμπει από μόνη της. Ξεχωρίζει. Έχει μια πληρότητα που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις και αμφιβολίες. Ίσως γιατί η μαγική άσκηση του καθήκοντος αποτελεί μια από τις ελάχιστες πρακτικές οι οποίες πείθουν χωρίς προλόγους και επεξηγήσεις, ότι υπηρετούν το αίσθημα της κοινότητας. Ότι εξυπηρετεί κατευθείαν τα ιδανικά της κατ' ευφημισμόν μεγάλης κυπριακής οικογένειας και του άδολου, καλώς νοούμενου πατριωτισμού.
Συγχώρεσέ με αγαπητέ αναγνώστη. Σήμερα ήθελα να χαιρετίσω τον άγνωστο αδελφό μας, τον αστυνόμο της διπλανής πόρτας, που τόλμησε να ασκήσει το καθήκον του χωρίς ιδιοτέλεια. Που αμφισβήτησε όπως καθηκόντως όφειλε, ακόμη κι αν αποδεικνυόταν ότι ίσως και να είχε λάθος (πράγμα που δεν συνέβη). Και μας γέμισε ελπίδα. Δεν είναι μικροί ήρωες και άξιοι χαιρετισμού αυτοί που μπορούν σε τέτοια εποχή να μας δίνουν ένα κομμάτι ατόφιας ελπίδας;
Χαίρε αδελφέ!
----------------------------------------
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
