Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μετά από προσπάθειες χρόνων τελικά η δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού πήρε τον δρόμο της. Καλά, δεν πιστεύω ότι θα το έχουμε αύριο, που λέει ο λόγος, αλλά τουλάχιστον μπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Όπως και να έχει, όμως, η σύσταση του Υφυπουργείου κατά τη γνώμη μου, και ελπίζω να μην αποδειχθώ εντελώς λάθος, θα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Πρώτο και κύριο θα υπάρχει ένας πολιτικός προϊστάμενος, ο οποίος θα απασχολείται αποκλειστικά για ζητήματα που θα αφορούν τον πολιτισμό, σε όλες του τις εκφάνσεις. Θα εποπτεύονται τα Τμήματα και οι διευθύνσεις περισσότερο αποτελεσματικά. Θα δημιουργηθεί δηλαδή μία πολύ πιο μικρή αλυσίδα, λιγότεροι κρίκοι και ελπίζω να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία. Όπως καταγράφεται στο ρεπορτάζ το Υφυπουργείο θα έχει υπό την εποπτεία του όλες τους πολιτιστικούς φορείς και σχετικά Τμήματα που σήμερα εποπτεύονται από το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Ενέργειας (!), το Υπουργείο Μεταφορών και το Υπουργείο Οικονομικών, ήτοι Εθνική Επιτροπή Unesco, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, Ίδρυμα Συμφωνικής Ορχήστρας, Τμήμα Αρχαιοτήτων, Κέντρο Χειροτεχνίας και πολλοί άλλοι. Η νομοτεχνική επεξεργασία του νομοσχεδίου έγινε, λύθηκαν διάφορα ζητήματα συνταγματικότητας και πλέον εναπόκειται στη Βουλή των Αντιπροσώπων να προχωρήσει το ζήτημα της ψήφισής του και να καταστεί νόμος, ώστε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να μπορέσει να επιλέξει το καταλληλότερο πρόσωπο για τη θέση.
Και εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα –κατά τη γνώμη– διότι, όπως πολλάκις έχω πει, το πρόσωπο που θα επιλεγεί δεν θα πρέπει να είναι ούτε αποτέλεσμα τυχαίας επιλογής, ούτε ξόφλημα χάρης, ούτε και πρόσωπο που θα είναι κόρη ή νέος ευγενών καταβολών, γιατί νομίζω ότι όλοι έχουμε δει πού οδηγούν γενικά όλες οι παραπάνω επιλογές.
Θεωρώ ότι το νέο πρόσωπο θα πρέπει να είναι ελεύθερο βαρών, οικογενειακών ή άλλων, δεν θα πρέπει να είναι κομματικό στέλεχος, τουλάχιστον να μην προέρχεται από τον σκληρό πυρήνα κανενός κόμματος, και προς Θεού να μην είναι αγκυλωμένο. Η γυναίκα ή ο άνδρας που θα αναλάβει το νέο Υφυπουργείο θα πρέπει να είναι ικανό να αφουγκράζεται τη σύγχρονη εποχή, θα πρέπει να είναι έτοιμο να συγκρουστεί προκειμένου να ξεπεραστούν εμπόδια, που σήμερα όχι απλώς εμποδίζουν τα πράγματα να πάνε μπροστά, αλλά τα ακινητοποιούν εντελώς και τα αφήνουν σε μία λίμπο κατάσταση, βλέπε για παράδειγμα τα «Κύπρια», τα οποία εδώ και πολλά χρόνια γίνονται για να γίνονται. Κανείς δεν έχει χρόνο για να σκεφτεί πώς γίνεται σήμερα ένα διεθνές φεστιβάλ, όση και είναι καλή η θετική διάθεση των εμπλεκομένων, δεν είναι αρκετή.
Επίσης, θεωρώ ότι το πρόσωπο που θα αναλάβει θα πρέπει να έχει όραμα για το πώς θέλει να δει τον Πολιτισμό της Κύπρου το 2030, όχι το 2045, ούτε το 2022, ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια, διότι κοιτώντας κανείς πολύ μακριά σκοντάφτει στα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά του, και απλώνει τα πόδια του πιο μακριά απ’ όσο είναι το πάπλωμα. Από την άλλη όταν κάποιος κοιτάει συνέχεια τα πόδια του και το κάθε βήμα του δεν καταφέρνει παρά να εξετάζει το εμπόδιο, θεωρώντας το συνήθως ως πραγματικά ανυπέρβλητο. Θα πρέπει, λοιπόν, να μπορεί να καταστρώνει μεσοπρόθεσμα σχέδια. Όποιος ή όποια αναλάβει θα πρέπει επίσης να μπορεί να συνενώνει τα διεστώτα, να είναι συνεκτικός και ανεκτικός. Θα πρέπει να μπορεί να διοργανώσει μια σειρά εκδηλώσεων που θα είναι πραγματικά αποτέλεσμα πολλών και διαφορετικών φορέων και θεσμών της Δημοκρατίας. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει με τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, οι εκδηλώσεις θυμίζουν διαλυμένη διαδήλωση, άλλου τα ράσα και αλλού ο παπάς, κατά την έκφραση. Υπάρχει μια επίσημη επιτροπή που κάνει εκδηλώσεις, υπάρχει η Εκκλησία που κάνει εκδηλώσεις, Επισκοπές κάνουν άλλες, σχολεία και μουσεία κάνουν άλλες και γενικά όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Τώρα θα μου πείτε ένας υφυπουργός θα τα κατάφερνε καλύτερα από έναν υπουργό; Ναι, διότι η Δημοκρατία θα του ανέθετε να κινητοποιήσει τους φορείς του, να συνεννοηθεί με άλλους δημόσιους φορείς, να διαβουλευτεί με τους διευθυντές και τις διευθύντριες του Υφυπουργείου του. Ενώ τώρα ο υπουργός κάνει μια επιτροπή, διότι δεν προλαβαίνει να κάνει και κάτι άλλο και μετά ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και εκεί βρίσκουν τον τρόπο και διάφοροι να παρεισφρέουν…
Οι διαδικασίες για σύσταση Υφυπουργείου Πολιτισμού είναι μια καλή αρχή, καλά θα είναι λοιπόν ο πρόεδρος να αρχίσει να σκέφτεται και ονόματα ή να ζητήσει να αρχίσουν να ψάχνουν και να βολιδοσκοπούν για πρόσωπα κατάλληλα να αναλάβουν ένα τόσο σημαντικό πόστο. Και εννοείται ότι τα διαπιστευτήριά του θα πρέπει να τα δίνει μόνο στον Πρόεδρο και σε κανέναν αρχιεπίσκοπο.
