Του Απόστολου Κουρουπάκη
Νύχτα μαγική λένε πως είναι αυτή των Χριστουγέννων, μπορεί και να είναι, δεν ξέρω. Σκέφτομαι, ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να ζούμε μία μαγική νύχτα, όταν το αμέσως προηγούμενο διάστημα έχουμε ζήσει ημέρες κόλασης, έχουμε επιβιώσει όντες μάρτυρες καθημερινής βίας και έχουμε κοιτάξει μόνο το δικό μας συμφέρον. Γιατί περιμένουμε εξ ύψους παρηγορία και επί γης δημιουργούμε κομφούζιο; Το ξέρω, δεν είναι εορταστικές οι σκέψεις μου, αλλά αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω γύρω μου τόσο φως, τόσα στολίδια, τόση πλησμονή και αναρωτιέμαι γιατί φτάνουμε στην υπερβολή των Χριστουγέννων, τι μας κάνει να τα θέλουμε όλα για μερικές μόνο ημέρες, έμπλεοι ευτυχίας και λίγο αργότερα να είμαστε κενοί συναισθημάτων και εντελώς αφαιρετικοί αισθητικά;
Δεν με ενοχλεί η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων, είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι του ανθρώπου εδώ και αιώνες, αυτό, όμως, που με ενοχλεί είναι η κεφαλαιοποίηση της καλοσύνης, ιδιαίτερα όταν συντηρείται μέσω του Αϊ Βασίλη και του δώρου για τα καλά παιδιά… που τους λέμε να γράψουν αν ήταν καλά παιδιά αρχές Δεκεμβρίου… αν είσαι καλός παίρνεις δώρο… δεν τους έχουμε εξηγήσει επαρκώς βέβαια τι σημαίνει καλό παιδί… και δεν μας συμφέρει να το κάνουμε. Καλό παιδί δεν σημαίνει υπακοή και καλές πράξεις απλώς για να πάρεις δώρο. Μα γίνεται να υπάρξει καλό παιδί, αν δεν έχει υπάρξει για παράδειγμα ένας καλός ενήλικας που θα τον πάρει ως παράδειγμα; Δεν επιβραβεύεται έτσι απροκάλυπτα η καλοσύνη, δεν γίνεσαι καλός για να πάρεις δώρο. Αναρωτιέμαι, τι σημαίνει πνεύμα των Χριστουγέννων, άπαξ του χρόνου. Πού είναι η συναισθηματική μας νοημοσύνη τις προηγούμενες 364 ημέρες του χρόνου; Πού κρύβεται η κοινωνική μας ευαισθησία, η αλληλεγγύη μας στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Γιατί θέλουμε να είναι καλά τα παιδιά μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε φροντίσει να τους διδάξουμε τι είναι όμορφο, όχι τι είναι σωστό ούτε τι είναι ηθικό.
Να φροντίσουμε να παρομοιάσουμε τα Χριστούγεννα σαν ένα λουλούδι, που μία φορά τον χρόνο δείχνει την ομορφιά, που την ύφαινε όλον τον χρόνο. Αυτή η ομορφιά μάς λείπει, αυτή την ομορφιά δεν καλλιεργούμε και όταν πρέπει να δρέψουμε τους καρπούς της δεν έχουμε τι να θερίσουμε. Φευ, ούτε τότε, όμως, καταλαβαίνουμε τι κάναμε λάθος και επιμένουμε να μην αναζητάμε το όμορφο, αλλά το χρήσιμο. Στην ίδια εξίσωση βάζω και την αγάπη, αυτή την αγάπη που ζεσταίνει, που σε κάνει να νιώθεις όμορφα, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο που την έδειξες, όπως ο καθένας ξέρει να το κάνει. Αγάπη και ομορφιά, εκείνη η ομορφιά της ψυχής, που την κάνει να φέγγει, σαν άστρο χριστουγεννιάτικο, εκείνη η αγάπη που όρη μετακινεί και κάνει όλα τα άλλα να ακούγονται κύμβαλα αλαλάζοντα. Σε αυτά, νομίζω, θα πρέπει να προπονηθεί ο άνθρωπος, να μπορεί να τα ξεχωρίζει και να τα δέχεται άνευ όρων.
Να γίνει ο άνθρωπος πλήμνη καλών συναισθημάτων, να κινείται γύρω από αυτά. Είναι δύσκολο, αλλά γιατί να μην προσπαθούμε τουλάχιστον να πλησιάσουμε τον άνθρωπο δίπλα μας χωρίς ιδιοτέλεια. Γιατί να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε την ανάγκη ζωής του κάθε έμβιου όντος; Να προσπαθούμε, δεν είναι αμελητέα πράξη η προσπάθεια, μην την υποτιμάμε. Κανένα θαύμα δεν συντελείται τα Χριστούγεννα, κανένα «εν ανθρώποις ευδοκία» δεν μπορεί να έχει αντίκρισμα αν δεν γίνει ο άνθρωπος φιλόξενη φάτνη εντός της οποίας θα φωλιάσει ο διπλανός μας, ο παρίας, ο ξένος, επαναλαμβάνω, με όποιον τρόπο ξέρει ο καθένας.
Θυμάμαι σήμερα με θέρμη την «καλή χέρα» των παππούδων μου, που τότε βέβαια είχε και αντίκρισμα οικονομικό, αλλά δινόταν ανεξαρτήτως διαγωγής, όπως αξέχαστο μου έμεινε και το «χρυσό αντόντι», που εναγωνίως ρωτούσα τον παππού μου τον Χρήστο αν έκανα μετά την κοινωνία των Χριστουγέννων, και εκείνος πάντοτε μου έλεγε «Κι αμέ!». Μ’ αγαπούσαν και δεν θα έκαναν τίποτε λιγότερο από το να με κάνουν ευτυχισμένο και σας πληροφορώ ήταν όμορφο και τότε, και σήμερα ακόμη περισσότερο που τα έχω παρακαταθήκη. Καλές γιορτές
