Ενάμιση χρόνο μετά

Μετρούμε ήδη 383 θανάτους από την πανδημία. Εντός. Εκτός εκατομμύρια κόσμος πέθανε. Και ένα σωρό άνθρωποι πενθούν ακόμα τους δικούς τους. Ο πλανήτης αναποδογυρίστηκε. Η οικονομία βυθίστηκε στο κόκκινο. Ο φόβος επίσης. Στις χώρες του τρίτου κόσμου το σκηνικό είναι τρομαχτικό. Άνθρωποι πεθαίνουν στον δρόμο. Ποιος να τους προμηθεύσει με εμβόλια; Χώρες δευτέρας κατηγορίας. Αλλά αυτούς ποιος να τους σκεφτεί; Μόνο τα δικά μας δικαιώματα μετρούν. Των άλλων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και προσεύχονται να βρεθεί ένας οργανισμός, ένα κράτος, ένας οποιοσδήποτε να τους σώσει με ένα εμβόλιο και να σταματήσει την παρέλαση φερέτρων, γιατί να τους σκεφτούμε; Οι ευαισθησίες μας ανέκαθεν επιλεκτικές. Αποκομμένοι από μια παγκόσμια πραγματικότητα, αιωνίως αγεωμέτρητοι στο σύμπαν. Χωρίς συναίσθηση και ενσυναίσθηση. Μόνο άγνοια και αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων και θεωριών συνωμοσίας, τις οποίες προκειμένου να τις υπερασπιστούμε θυσιάζουμε το γενικό καλό. Και μιλάμε για ατομικά δικαιώματα. Και ελευθερία της βούλησης. Χωρίς επίγνωση πως δεν νοείται ελευθερία αποκομμένη από το ηθικό της βάρος. Και από την εννόηση του καθήκοντος. Και πως στο τέλος της ημέρας αυτός που αισθάνεται τόσο έντονα ότι δεν θέλει να ανήκει σ’ αυτή την κατάσταση επειδή δεν τη δέχεται, δεν την πιστεύει, δεν την αναγνωρίζει τότε καλά κάνει να πάρει τα βουνά. Να κλειστεί σε μια παράγκα κάπου σε ένα λόφο και να απαρνηθεί τους πάντες και τα πάντα που συνωμοτούν για να τον «εξοντώσουν» και να τον «περιορίσουν» και να τον μετατρέψουν σε ζόμπι. Να διαχωρίσει τη θέση του από αυτό το σύστημα το οποίο αρνείται ως χρεωκοπημένο, διαβολεμένο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και όχι να επιλέγει κατά πως τον βολεύει πού θα συμμετέχει και πού όχι, αναλόγως των δικών του αναγκών. Ο ιός δεν πρόκειται να φύγει σύντομα. Και όπως όλα αποδεικνύουν αρέσκεται στις μεταλλάξεις, τις πιο επιθετικές, τις πιο εχθρικές. Ο μόνος τρόπος να οχυρωθούμε είναι το εμβόλιο. Και να οχυρώσουμε τη χώρα μας, τους συνανθρώπους μας, την οικονομία μας. Τους συνανθρώπους μας που δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουνε δουλειά ή όχι. Τους ηλικιωμένους που ήδη αισθάνονται εξαρτημένοι από την άρνηση ή την κατάφαση του κάθε φροντιστή τους. Και των παιδιών μας που τους χρωστάμε ένα καλύτερο σήμερα και αύριο, διότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αποτέλεσμα των δικών μας αδυναμιών να σεβαστούμε τον άνθρωπο, τη φύση και την ίδια τη ζωή.

Ενάμιση χρόνο μετά. Οι άνθρωποι ασφυκτιούν μέσα στα ψυχολογικά τους. Καταθλίψεις, ανασφάλεια, αδιέξοδα. Στις εντατικές χιλιάδες σε ολόκληρο τον κόσμο. Και κανείς δεν ξέρει μέχρι πότε. Και εμείς θεωρούμε βάρος το ελάχιστο καθήκον. Βάρος επειδή πρέπει να φοράμε μάσκα, βάρος επειδή πρέπει να ελέγχουμε το safe pass, βάρος τα rapid  επειδή μας ενοχλούν στο ρουθούνι. Βάρος οτιδήποτε μας φέρνει ενώπιον της ευθύνης που έχουμε ο ένας απέναντι στον άλλο. Να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο. Να γνοιαστούμε ο ένας για τον άλλο. Τόσο απλό. Και η ερμηνεία που δίνουμε είναι πως αυτό το τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο μεγαλειώδες, είναι συρρίκνωση της ελευθερίας μας. Και των δικαιωμάτων μας. Και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο μας δίνει την εσφαλμένη πεποίθηση πως είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε, δηλαδή άνθρωποι. Θνητοί. Με ημερομηνία λήξης. Με αρχή και τέλος. Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται να γίνει για να πειστούν όσοι δεν πείθονται πως το εμβόλιο είναι υπόθεση ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Το πιο πιθανόν, ωστόσο, είναι ότι δεν πρόκειται να πειστούν αλλά αντιθέτως θα βρίσκουν συνεχώς αφορμές για να αρνούνται. Γιατί στο βάθος αρέσκονται να αρνούνται. Αισθάνονται πως αρνούμενοι αντιστέκονται. Και πως διαφέρουν, πως αποκτούν οντότητα. Χειραγωγώντας τους υπολοίπους. Ανίκανοι να εννοήσουν πως στην πραγματικότητα ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που κατανοεί την μοναδική αποστολή που έχει σ’αυτή τη γη: να παραμείνει άνθρωπος.