Της Ελένης Ξένου
Τουλάχιστον ήταν ειλικρινής ο άνθρωπος. Δεν δοκίμασε να πασπαλίσει την απόφασή του με γαρνιτούρες για να μας πείσει πως άξιζαν τον κόπο οι 8.000 ευρώ που σπατάλησε για το ομοίωμα πατάτας. Δεν έκανε δηλαδή ό,τι κάνουν εδώ και χρόνια πάνω στις πλάτες μας οι πλείστοι αξιωματούχοι μας, που μας σερβίρουν τη μία πατάτα μετά την άλλη και απαιτούν να τις καταπιούμε αμάσητες, γιατί λένε είναι προϊόν του τόπου μας.
Την μπαγαποντιά εννοούν βέβαια ως προϊόν του τόπου μας και μετά την αυτή καθαυτή πατάτα. Άσε που ξοδεύονται απείρως περισσότερα χρήματα για να παρουσιάσουν τα μνημειώδη ομοιώματα των δικών τους πατατών ως άξια λόγου και ως πόλους έλξης του κάθε τουρίστα, στον βωμό του οποίου θυσιάζουν καθημερινά τον τόπο πεπεισμένοι πως μόνο αν γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε θα συνεχίσουν να έχουν οι κάθε λογής «πατριώτες» πατατοπαραγωγοί, λόγο ύπαρξης.
Ο κ. Τάσου όμως δεν ανήκει σ’αυτή τη συνομοταξία. Γι’αυτό και τα λέει έξω από τα δόντια. Δεν είναι μνημείο, διευκρινίζει είναι απλώς ένα ομοίωμα, σήμα κατατεθέν της κοινότητας. Και δεν πρέπει να το μπερδεύουμε με τα μνημεία. Σωστά. Άλλα είναι τα μνημεία. Και άλλης ποικιλίας οι πατάτες που βλαστούν πάνω στα μνημεία. Πολύ πιο δυσκολοχώνευτες από την «σπούντα» πατάτα του κ. Τάσου. Και ποσώς πτοείται ο κ. Τάσος από τη δυσφήμιση που υπέστη, διότι –και σε αυτό ειλικρινής– ξέρει πως η δυσφήμιση θα φέρει κόσμο. Τουλάχιστον αυτός το παραδέχεται, πως η δυσφήμιση έχει και τα οφέλη της. Όχι όπως τους άλλους που κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσφημίσουν το τόπο και μετά παριστάνουν τις πάπιες. Ας το παραδεχτούν κι αυτοί με την ίδια ειλικρίνεια του κ. Τάσου, η δυσφήμιση θα φέρει κόσμο. Θα φέρει επενδυτές. Θα φέρει και άλλους αμόρφωτους λεφτάδες. Και θα ωφελήσει τους «πατατοπαραγωγούς». Όχι εκείνους που καλλιεργούν τα χωράφια, ιδρώνοντας πάνω από το κόκκινο χώμα.
Τους άλλους που δεν ιδρώνει το αφτί τους σε τίποτα. Και που επωφελούνται εις βάρος της ευρύτερης κοινότητας, αρπάζοντας όλα τα κέρδη και κλείνοντας το μάτι συνωμοτικά σε όποιον διαθέτει το κατάλληλο λίπασμα. Γιατί λοιπόν μας έφταιξε ο άνθρωπος; Και σπεύσαμε να τον ειρωνευτούμε; Επειδή πήγε κι αυτός ένα ταξίδι στην Ιρλανδία, είδε το Μεγάλο Ψάρι και επέστρεψε αποφασισμένος να ανεγείρει τη Μεγάλη Πατάτα. Αυτό δεν κάνουν και οι άλλοι; Ψάχνουν να ψαρέψουν το μεγάλο ψάρι και να μας ταΐσουν μετά τη μεγάλη πατάτα. Έτσι κι αυτοί. Κάνουν ένα σωρό ταξίδια, με ιδιωτικά τζετ φίλων και εχθρών, για να πάρουν ιδέες που θα ωφελήσουν την κοινότητα. Τη δική τους κοινότητα, όχι την ευρύτερη. Αυτή την πολύ μικρή κοινότητα των εκλεκτών που ξέρει να κοιτάζει μόνο το συμφέρον της. Και προκειμένου να συνεχίζει να το κοιτάζει μας πλασάρει τις πατάτες της, ως μνημειώδη ομοιώματα αυτοθυσίας. Αλλά εμάς μας έφταιξε ο κ. Τάσος.
Προφανώς όμως και εμείς δεν είμαστε καλύτεροι από ένα ομοίωμα πατάτας. Αν ήμασταν δεν θα είχαμε καν τον χρόνο να ασχοληθούμε με τον κ. Τάσο, έστω κι αν αυτός είχε την ψευδαίσθηση πως θα τρέχαμε να φωτογραφηθούμε με την πατάτα του. Θα του αποδεικνύαμε πως πρόκειται για ψευδαίσθηση. Και πως καλά κάνει να συνέλθει. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. Διότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο τραγική από την πατάτα του κ. Τάσου. Η πραγματικότητα είναι πως εμείς οι ίδιοι ακόμα δεν έχουμε συνέλθει. Ακόμα επιτρέπουμε να μας παίρνουν όλοι με τις πατάτες. Και αντί να ασχολούμαστε με εκείνο που θα έπρεπε πρωτίστως να ασχοληθούμε, όπως οι εργασίες στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, θεωρούμε πιο σημαντικό να επικεντρωθούμε στην πατάτα του κ. Τάσου. Ανίκανοι να διαχωρίσουμε αυτό το ομοίωμα ως σαφώς πιο ζημιογόνο, από τα άλλα ομοιώματα που ανεγείρει, εδώ και χρόνια, η καταστροφική πολιτική της πατάτας.
