Της Ελένης Ξένου
Δεν είναι δύσκολο να ξεπεράσει κανείς τα όρια. Είναι πολύ λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ «τρέλας» και «λογικής», ειδικά όταν όλα συνηγορούν στο να δοκιμάσουν τις αντοχές μας. Μέχρι στιγμής μάθαμε να μιλούμε για την πανδημία, καταγράφοντας κρούσματα και θανάτους και παρακολουθώντας την «αντιδικία» μεταξύ εμβολιασμένων και αντιεμβολιαστών. Αν θέλουμε όμως να κοιτάξουμε κατάματα τις συνέπειες της πανδημίας, πέρα από τις οικονομικές, πρέπει να εστιάσουμε πάραυτα και στις ψυχολογικές. Και εδώ έγκειται το κυριότερο πρόβλημα στο κατά πόσο θα μπορέσει το κράτος να διαχειριστεί ουσιαστικά ένα τομέα τον οποίο ουδέποτε έλαβε σοβαρά υπόψη, αυτόν της ψυχικής υγείας.
Η πραγματικότητα δείχνει ήδη τα πρώτα σημάδια. Ο ένας παίρνει το όπλο και σκοτώνει τον γείτονα για ένα πάρκινγκ. Ο άλλος παίρνει το όπλο και ρίχνει πυροβολισμούς στην οικία του απέναντι γιατί εκείνος κάνει θορυβώδεις εργασίες. Ο άλλος παίρνει το όπλο και πυροβολεί στον αέρα μέσα στη γειτονιά επειδή έτσι του ανάδοξε. Και παράλληλα συνεχίζουν να αυξάνονται ανησυχητικά τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Και να φανταστείτε ούτε το ελάχιστο δεν βλέπει το φως το δημοσιότητας παρά μόνο όταν πλέον είναι αργά. Και επειδή ο κλονισμός της ψυχικής υγείας των πολιτών δεν είναι ποτέ προτεραιότητα στις πολιτικές του κράτους ούτε και λογαριάζεται ως σοβαρή παρενέργεια με απρόβλεπτες συνέπειες, είναι καιρός επιτέλους να απαιτήσουμε όπως υπάρξει μια ουσιαστική πολιτική για να προλάβουμε τα χειρότερα.
Το πρώτο θέμα το οποίο εγείρεται είναι βέβαια η κατοχή όπλων (στρατιωτικών και κυνηγετικών) από ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως σε αυτή τη φάση της ζωής τους να αρχίσαν ήδη να περπατούν πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Ποιος θα το ελέγξει αυτό; Και ποιος εγγυάται πως όποιος κατέχει όπλο διατηρεί σώας τας φρένας, ώστε να μην το χρησιμοποιήσει στον επόμενο γείτονα που μπορεί να βάλει δυνατά τη μουσική του; Και το δεύτερο θέμα και κυριότερο είναι η επίγνωση από πλευράς κράτους και όλων των πολιτικών πως φέρουν ακέραια την ευθύνη για τον κλονισμό της ψυχικής υγείας και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται να παριστάνουν τις πάπιες. Και γιατί φέρουν ακέραια την ευθύνη; Διότι δεν είναι μόνο η πανδημία και τα λοκντάουν που έφεραν τον κόσμο στην κόψη του ξυραφιού, αλλά και η δική τους τραγική αδυναμία να λειτουργήσουν με ενσυναίσθηση και επίγνωση ενός υπέρτατου καθήκοντος απέναντι στη χώρα και στους πολίτες. Ο σημερινός πολίτης αισθάνεται επί ξύλου κρεμάμενος, νιώθει πως οι πολιτικοί είναι ανάξιοι κάθε εμπιστοσύνης, είναι τοξικοί, βλέπουν μόνο το συμφέρον τους, δεν τους ενδιαφέρει ο κόσμος παρά μόνο όταν έρχονται εκλογές, δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν τις ειδικές συνθήκες που διάγουμε παρά μόνο για να τις εκμεταλλευτούν προς ίδιον κομματικό συμφέρον και σε γενικές γραμμές ζουν σε μια δική τους φούσκα, η οποία δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα.
Από τον καιρό της οικονομικής κρίσης (για να μην πάω πιο πίσω επί χρηματιστηρίου) τα πάντα καταρρέουν, άνθρωποι χάνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, η χώρα οδηγείται σε ένα ατέρμονο πάτο, κάποιοι πλουτίζουν αισχρά εις βάρος των υπολοίπων, η διαφθορά διαιωνίζεται και ο χορός καλά κρατεί. Και δεν φτάνουν όλα αυτά έρχεται και μια πανδημία να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο (για να μην αρχίσω να αναφέρω και τα του εθνικού μας θέματος). Το δε πιο τραγικό είναι ότι δεν βγήκε κανείς (ούτε από τους κρατούντες, ούτε από τους αντιπολιτευόμενους) και να δείξει πως έχει την ελάχιστη επίγνωση των ευθυνών του για αυτή την θλιβερή κατρακύλα, αλλά αντ’αυτού ψέγει ο ένας τον άλλο λες και εκεί είναι το πρόβλημα. Άρα για να το θέσω πιο απλά και πιο κυνικά. Πώς θα αντιληφθούν όλοι αυτοί ότι επείγει το θέμα της ψυχικής υγείας των πολιτών όταν με τη δική τους δεν δείχνουν να τα έχουν βρει; Ιδού το ερώτημα!
