ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Και μετά την έρευνα τι;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Ο θάνατος του Στυλιανού μας συγκλόνισε. Μας έκανε να απαιτήσουμε εδώ και τώρα να αποδοθούν ευθύνες. Διατάχθηκε ήδη μια ανεξάρτητη έρευνα. Η έρευνα, είπε η αρμόδια υπουργός, θα βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και όλοι αναμένουμε να δούμε ποιος θα τιμωρηθεί και αν. Λες και αυτό είναι το βαθύτερο πρόβλημα. Η εκ των υστέρων απόδοση ευθυνών και η τιμωρία του κάθε υπεύθυνου/ανεύθυνου. Δεν λέω, ναι, η τιμωρία προφανώς και θα πρέπει να υπάρξει αλλά ας μην ξεγελούμε ακόμα μια φορά τον εαυτό μας, αφήνοντάς τον να αναλωθεί σ’ αυτά που κυκλοφορούνε στις τηλεοράσεις διά στόματος πολιτικών και «εξοργισμένων» δημοσιογράφων.

Ο Στυλιανός δεν είναι το πρώτο θύμα της ανεπάρκειας των κρατικών υπηρεσιών και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπενθυμίσω τα πρόσφατα παραδείγματα παιδιών που πέθαναν ή που αφέθηκαν έρμαια στο έλεος της μοίρας τους εξαιτίας αυτής της τραγικής ανεπάρκειας (και πόσα άλλα υποφέρουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε). Άρα αν πραγματικά θέλουμε να συγκλονιζόμαστε τότε είναι φαιδρό να περιορίζουμε τον συγκλονισμό ή θυμό μας στην απαίτηση παραίτησης της αρμόδιας υπουργού (που αμέσως οι αντιπολιτευόμενοι έθεσαν ως μέγα ζήτημα λες και οι ίδιοι ξέρουν τι πάει να πει πολιτική ευθύνη ή την έχουν εφαρμόσει ποτέ για να δικαιούνται να την επικαλούνται), ούτε στο ποιος θα βρεθεί στο εδώλιο του «κατηγορουμένου» ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του, αλλά στο τι πραγματικά φταίει που είμαστε ένα κράτος χωρίς κοινωνική πολιτική. Και ναι, προφανώς κάποιοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, κάποιοι αδιαφόρησαν, κάποιοι δεν είχαν καν την απαιτούμενη μόρφωση να αντιληφθούν τη σημαντικότητα των γεγονότων, κάποιοι περιόρισαν το βεληνεκές της ευαισθησίας τους στα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα κτλ. Και, ναι, όλοι αυτοί ύστερα πήγαν σπίτι τους και κοιμήθηκαν χωρίς την παραμικρή έγνοια ή τύψη ή επίγνωση του τι σημαίνει ευθύνη και καθήκον. Διότι αν είχαν την ικανότητα να σκεφτούν διαφορετικά, τότε θα ήταν εδώ και χρόνια στους δρόμους να φωνάζουν, να απαιτούν, να καταγγέλλουν και να φέρνουν τα πάνω κάτω προκειμένου να αλλάξουν οι νομοθεσίες, οι υποδομές ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ώστε να είναι πραγματικά χρήσιμες και ωφέλιμες οι υπηρεσίες τους στους συνανθρώπους μας και δη στα παιδιά που ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται μόνο στο τι θα «αποκαλύψει» η έρευνα, αλλά στο τι πραγματικά φταίει που αυτό το κράτος δεν έθεσε ποτέ ως προτεραιότητα την κοινωνική πολιτική και γι’ αυτό και δεν έβαλε ποτέ τα σωστά θεμέλια που να την υποστηρίζουν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έκαναν τη δουλειά τους οι κρατικές υπηρεσίες και απομάκρυναν τον Στυλιανό από το περιβάλλον του, μετά τι; Θα τον έπαιρναν πού; Ποιες είναι οι υποδομές του κράτους που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν προσφέροντας του λύσεις και ένα υγιές μέλλον; Δεν είναι λοιπόν μόνο θέμα έρευνας και τιμωρίας και καλά κάνουμε να το αντιληφθούμε για να μην αντιμετωπίσουμε κι αυτό τον θάνατο όπως όλους τους αντίστοιχους που προηγήθηκαν.

Με τον συγκλονισμό και τον θυμό που διαρκεί το πολύ τρεις μέρες μέχρι να έρθει η επικαιρότητα να μας «ποσκολίσει» με κάτι λιγότερο οδυνηρό. Είναι θέμα χρόνιας έλλειψης κοινωνικής πολιτικής και χρόνιας πολιτικής απροθυμίας να τεθεί αυτή ως επείγουσα προτεραιότητα. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Η κοινωνική πολιτική δεν υπήρξε ποτέ στόχος και σκοπός των εκάστοτε κυβερνώντων μας, διότι αν ήταν τότε δεν θα καταντούσαμε ένα κράτος το οποίο το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι εκ των υστέρων έρευνες και εκ των υστέρων συγκλονισμούς πάνω από πτώματα παιδιών που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Το πιο θλιβερό ωστόσο είναι πως ούτε κι εμείς οι ίδιοι μπήκαμε ποτέ στον κόπο να διεκδικήσουμε αυτή την κοινωνική πολιτική. Διότι προφανώς βολευτήκαμε στις πλαστές πραγματικότητες που μας πλάσαραν.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση