Καταντήσαμε τρομαχτικοί

Το πιο τρομαχτικό δεν είναι πόσο διεφθαρμένοι είναι οι κυβερνώντες και πόση σήψη υπάρχει στην πολιτική ζωή. Το πιο τρομαχτικό είναι πως ακόμα και τώρα που πιάσαμε πάτο εμείς περιφέρουμε την ελαφρότητα της σκέψης μας στα διαδικτυακά καφενεία, με την αυταπάτη πως έτσι «επαναστατούμε» έναντι στο διεφθαρμένο σύστημα. Ανήμποροι να αντιληφθούμε πως είμαστε ένα κομμάτι αυτού του συστήματος και πως είναι με τη σιωπή, την ανοχή ή και τη συμμετοχή μας που αυτό κατάφερε να απλώσει τα πλοκάμια του μέχρι τον πάτο. Και πως αν πραγματικά θέλουμε να υπάρξει μια επόμενη μέρα καθαρή από τα μελανά χρώματα της σήψης, τότε οφείλουμε πρωτίστως να στραφούμε προς τον εαυτό μας και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Διότι το θέμα αυτή τη στιγμή είναι η χρεωκοπία ενός πολύ συγκεκριμένου πολιτικού τρόπου σκέψης, ο οποίος τράφηκε και ανατράφηκε από τη δική μας αδυναμία να απεγκλωβιστούμε από τις κομματικές αγκυλώσεις, ώστε να αποκτήσουμε τη γνώση και την επίγνωση που θα μας οδηγούσε σε μια άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας και κατ’επέκταση σε μια άλλη αξιολόγηση των εκάστοτε πρωταγωνιστών της.

Το πιο τρομαχτικό, λοιπόν, είναι το πού στεκόμαστε εμείς απέναντι σ’αυτό που δήθεν «πολεμούμε» και από το οποίο θέλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας. Πώς τη διαχωρίζουμε αλήθεια; Με το να συντηρούμε τον υπεραπλουστευμένο τρόπο σκέψης του υπέρ και του κατά; Με το να εκτονώνουμε τον θυμό μας χωρίς πρώτα να αφιερώσουμε έστω και ελάχιστο χρόνο στοχασμού για το τι συνθέτει την κάθε θέση και αντίθεση; Με το να μετατρέπουμε τα πάντα σε μαύρο ή άσπρο και να κυκλοφορούμε άλλοτε σαν τιμωροί και άλλοτε σαν χειροκροτητές ανάλογα με το τι «εξυπηρετεί» την προσωπική μας εκτόνωση;

Με το να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης σε όποιον λέει εκείνα που θέλουμε να ακούσουμε χωρίς να νοιαζόμαστε καν να ψάξουμε αν αυτός έχει να προτείνει κάτι έξω από το κουτί ή αν απλώς δράττεται της ευκαιρίας να καπηλευτεί μέσα από ένα ύπουλο λαϊκισμό το συναισθηματικό και νοηματικό μας αδιέξοδο; Με το να συμμετέχουμε ελαφρά τη καρδία στο διαδικτυακό κανιβαλισμό όποιου τολμήσει να θέσει ένα άλλο προβληματισμό από εκείνον που το δικό μας «πλαίσιο αναφοράς» επιτρέπει; Με το να ανεβαίνουμε σε έναν οδοστρωτήρα και να ισοπεδώνουμε οτιδήποτε αμφισβητεί την «επαναστατική» ψυχολογία του όχλου και μας προτρέπει να ανοίξουμε μάτια, αφτιά και μυαλό μήπως έτσι καταφέρουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα που απλώνεται κάτω από τη μύτη μας; Με το να ψάχνουμε σανίδα σωτηρίας έτοιμοι να μετατρέψουμε ακόμα και ένα καρυδότσουφλο σε βάρκα, ώστε να μην αναγκαστούμε να αναμετρηθούμε επιτέλους με τα κύματά μας; Αντιλαμβανόμαστε αλήθεια πόσο επικίνδυνα είναι τα μονοπάτια που ακολουθούμε υιοθετώντας αυτή την «επαναστατικότητα» που δεν εκπορεύεται από την ανάγκη για βαθύτερο στοχασμό και πανοραμική αξιολόγηση όσων βιώνουμε; Έχουμε καθόλου την υποψία ότι αυτή η ελαφρότητα, η οποία κυκλοφορεί με τον μανδύα της «επαναστατικότητας» είναι ικανή να μας οδηγήσει σε τρομερές ατραπούς όπως π.χ. την ψήφο εμπιστοσύνης σε οποιονδήποτε έχει την κουτοπονηράδα να εκμεταλλευτεί την επιρρεπή μας ψυχολογία για να παρουσιαστεί ως «σωτήρας»; Το αναλογιστήκαμε αυτό;

Το πιο τρομαχτικό, λοιπόν, δεν είναι πόσο βρώμικο είναι πλέον το σύστημα και πόσο διεφθαρμένοι οι κυβερνώντες. Το πιο τρομαχτικό είναι πως εμείς αντί να παιδέψουμε το μυαλό μας, συμμετέχουμε στην δημιουργία ενός «επαναστατημένου» όχλου που καθημερινά δικάζει και καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες οτιδήποτε και οποιονδήποτε θεωρεί πως περπατά έξω από τις γραμμές του μαύρου και του άσπρου, των καλών και των κακών, των καθαρών και των βρώμικων. Δυστυχώς, όμως, ο όχλος –είναι αποδεδειγμένο ιστορικά– δεν ψάχνει ούτε και πείθεται από στοχαστές, αλλά δημιουργεί πρόσφορο το έδαφος για να ευδοκιμήσουν επικίνδυνοι λαϊκιστές. Αν αυτή είναι η επόμενη μέρα στην οποία προσδοκούμε τότε δυστυχώς φαίνεται πως έχουμε καταντήσει πιο τρομαχτικοί από εκείνα που μας τρομάζουν.