Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πόσος ντόρος έγινε για τη συμμετοχή μας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον και για τη μεσαιωνική μας συμπεριφορά, για τον σκοταδισμό της Εκκλησίας, για την αναχρονιστική στάση κάποιων συμπολιτών μας, για το ότι δεν καλέσαμε ντόπιους καλλιτέχνες να μας εκπροσωπήσουν στον διαγωνισμό, και γενικά ένας ψιλοχαμούλης έγινε. Εντάξει, και πολύ ασχοληθήκαμε θα έλεγα εγώ, αλλά μας άρεσε που στο εξωτερικό έκαναν αναφορά στα ρεπορτάζ τους για εμάς για όλους τους λάθος λόγους; Βέβαια, μη νομίζετε ότι αλλού τα πράγματα είναι τέλεια και ότι όλοι τρέχουν αμέριμνοι στα καταπράσινα λιβάδια, ανταλλάζοντας φιλιά και σοκολατάκια, όχι, βέβαια. Απλώς σε άλλες χώρες έχουν καταφέρει να συνεννοούνται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι εμείς εδώ. Για κάποια πράγματα καταφέρνουν κατ’ αρχάς να συναντιούνται και να συζητάνε με έναν στόχο, να πάνε τη συζήτηση παρακάτω, να δούνε την κατάσταση εξελικτικά και να μη χρειάζεται να τσακώνονται κάθε τόσο για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Εμείς εδώ δεν έχουμε μάθει να συζητάμε νηφάλια, έχουμε μάθει να κάνουμε μονόλογους, να λέει ο καθένας την άποψή του και να την ακούει αυτός και οι τέσσερις φίλοι του ή φίλες του, να συμφωνούν μαζί του και όταν ο άλλος πάρει τον λόγο να κάνει ακριβώς το ίδιο και η δική του ομήγυρη.
Γενικά, μας αρέσουν τα λόμπι, οι σύνδεσμοι και οι συνοπαρτζιές. Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά είμαστε και ρομαντικοί τύποι και λίγο κυκλοθυμικοί και εύκολα αποκαθηλώνουμε, όσο εύκολα δημιουργούμε ήρωες. Όσο και να φωνάζουμε ότι υπάρχουν μουσικοί που αξίζουν να προσεχτούν από τα Μέσα, από την Πολιτεία, από το κοινό, όσο δεν το πιστεύουμε οι ίδιοι, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχτεί κανένας θεσμός και καμία επιτροπή.
Ναι, η Πολιτεία έχει εγγενείς δυσκολίες και είναι δύσκαμπτη, υπάρχουν τόσα εμπόδια που πρέπει κάποιος να υπερπηδήσει που καταντάει απελπιστικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τίποτα δεν γίνεται. Θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε όσοι ασχολούμαστε με τα πολιτιστικά πράγματα ότι κανένας δεν θα ενδιαφερθεί για ό,τι εμείς κάνουμε όταν εμείς οι ίδιοι στοχεύουμε στην ενδοσκόπηση, και στην εσωτερική κατανάλωση. Η μεγάλη μάζα της κοινωνίας δεν ενδιαφέρεται ούτε για το θέατρο, ούτε για τους δικούς μας μουσικούς, ούτε για τα μουσεία μας, ούτε για τους ζωγράφους μας, γιατί πολύ απλά εμείς οι ίδιοι δεν τους κάνουμε κοινωνούς.
Δεν έχουμε εκπαιδευμένους πολιτιστικά πολίτες, το άλυτο Κυπριακό θεωρείται ένας από τους λόγους που είμαστε πολιτιστικά 432 χρόνια πίσω, δεν το πιστεύω και τόσο, αν και τώρα τελευταία αρχίζω να το συμμερίζομαι. Έχουμε μπλέξει τις μπούκλες μας, η έλλειψη ταυτότητας μάς δημιουργεί τόσα προβλήματα. Είτε πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε Έλληνες είτε πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε Κύπριοι, αγώνας καθημερινός και στον πολιτισμό, αυτός. Η αποδόμηση των εκατέρωθεν επιχειρημάτων μάς τρώει τόσο πολύ χρόνο, που δεν μας μένει περίσσευμα για τίποτε άλλο. Γιατί όλα πρέπει να κυλούν γύρω από αυτό; Στα δικά μου μάτια τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία, ένα ανεξάρτητο κράτος, κολοβό, διαιρεμένο, υπό κατοχή, αλλά δεν παύει να είναι ανεξάρτητο και αν στα πολιτικά πράγματα πασχίζει να το αποδεικνύει, στα πολιτιστικά πράγματα θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι είναι.
Καμία «ελληνικότητα» δεν πρόκειται να εισχωρήσει και να παρασιτήσει εκεί που δεν χωράει και καμία «κυπριακότητα» δεν μπορεί να επιβιώσει εκεί που δεν έχει ζωτικό πολιτιστικό χώρο. Ένα παράδειγμα είναι η τοπική ιστορία, είτε αυτή είναι του Τζιάος είτε του Γαϊδουρά. Η κυπριακότητα της παράδοσης στέκει εκεί, ακλόνητη, πόσο συνομιλεί με τους επιμέρους «εθνικούς» προσδιορισμούς είναι αντικείμενο μελέτης ή θα έπρεπε. Τίποτα δεν κινδυνεύει να παραχαραχτεί αν εμείς οι ίδιοι δεν το επιτρέψουμε. Αν βέβαια στόχος είναι η δημιουργία μιας ενιαίας «κυπριακής» κουλτούρας και πολιτισμού έχω την αίσθηση ότι όπως γίνεται το πράγμα δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο αποκαθηλώνοντας τα πάντα, ασχέτως αν διαφωνώ εγώ. Tabula rasa η Κύπρος, λοιπόν, όπου θα αρχίσουμε να γράφουμε νέες ιστορίες, αλλά προσοχή μην πέσουμε στην παγίδα κατά τον Χομπσμπάουμ «στην προβολή στο παρελθόν των επιθυμιών του παρόντος» και όπως ο ίδιος πάλι λέει «η κακή ιστορία δεν είναι ακίνδυνη ιστορία. Είναι επικίνδυνη».
