Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Η σημερινή κοινωνία δεν θα βγει από την κρίση της, εάν δεν επιχειρήσει μια ριζική μεταμόρφωση του ίδιου του εαυτού της» είπε ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξή του το 2002 στην «Ελευθεροτυπία». ∆υστυχώς, αυτή η μεταμόρφωση φαίνεται ότι στην Κύπρο αργεί ακόμα να έλθει και απ’ όσο καταλαβαίνω ίσως να μην έλθει ποτέ, γιατί ακριβώς δεν θέλουμε να αλλάξουμε, να δούμε παρακάτω, πιο καθαρά ίσως. Μας αρέσει όλα να είναι συσταρισμένα, κατά πως πρέπει, μη δει ο γείτονας και μας κακολογήσει.
Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει και με τα έργα του Γιώργου Γαβριήλ, θέτει μερίδα της κοινωνίας μας ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό της και αυτό τη φοβίζει και αντιδράει κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με οργή, μισαλλόδοξο και φασιστικό λόγο. Φοβάται, εξανίσταται, διότι θίγονται τα άγια και όσια του κόσμου της… Αλλά την ίδια στιγμή κωφεύει και κλείνει τα μάτια της στα έκτροπα του Λυκείου του Παραλιμνίου, όπου κακοποιήθηκαν άχρι θανάτου κουνέλια και κότες… γιατί τα 17χρονα είναι πεπυρωμένα όσο ποτέ, και το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας παίζει πινκ πονκ με τις ευθύνες.
Στην περίπτωση του Γαβριήλ εκδίδει ολόκληρη ανακοίνωση ο κ. υπουργός τονίζοντας ότι του προκάλεσε αλγεινή εντύπωση η προσωπική δουλειά του γυμνασιάρχη και ότι κινείται πειθαρχικός έλεγχος, για να διαπιστώσει αν ο καθηγητής διδάσκει αυτά που ζωγραφίζει… Τραγικό, όπως τραγικό είναι να απαιτεί ο αρχιεπίσκοπος την αποπομπή του Γαβριήλ. Πόθεν, πώς;
Φυσικά, δεν είμαι σίγουρος για την αντι-συστημικότητα της τέχνης του Γαβριήλ. Αν ως σύστημα θεωρούμε τη διακυβέρνηση και το κυρίαρχο-διοικούν σύστημα τότε είναι, αν πάλι θεωρήσουμε ότι οι δύο τρέχουσες πολιτικές/κομματικές συσσωματώσεις τότε οπωσδήποτε δεν τη θεωρώ αντι-συστημική. Απλώς βρίσκω αδιανόητο να ζητάμε επί πίνακι την κεφαλή οποιουδήποτε καλλιτέχνη/ δημιουργού και να του κουνάμε το δάκτυλο για το τι είναι ορθό και πού θέτει ο ίδιος το στραλίκι της τέχνης του. Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη διαλεκτική λέξη στραλίκι, η οποία σημαίνει όριο χωραφιού… δεν είναι χωράφι κανενός η τέχνη να την οριοθετεί, και αν ο καλλιτέχνης θέλει να αφήσει ξέφραγο αμπέλι την τέχνη τότε ας μπει όποιος θέλει, αν πάλι θέλει ο ίδιος να οριοθετεί την έκφρασή του και δέχεται μόνο όσους/ες και νιώθουν άνετα στο χωράφι του, τότε ας μπουν μόνο εκείνοι στο αμπέλι, οι υπόλοιποι δεν πρέπει να μετακινούν τα στραλίκια κατά την επιθυμία τους, για να χωράνε όταν ο ποταμός δεν είναι φουσκωμένος και να μένουν απ’ έξω όταν το ποτάμι οργίζεται.
Είμαστε μία αποχαυνωμένη κοινωνία, τίποτα δεν μας συγκινεί παρά μόνο ό,τι θίγει τη συλλογική μνήμη και το συλλογικό φαντασιακό μας παρελθόν. ∆εν μας θίγει ότι η Αστυνομία επαναπροσέλαβε έναν ειδικό αστυφύλακα που προσποιούταν τη γυναίκα και ψάρευε ανήλικα, γιατί λέει το ∆ιοικητικό ∆ίκαιο δεν επιτρέπει την παραπομπή του και αρκούνται να λένε ότι τον έχουν σε καθήκοντα που δεν σχετίζονται με πολίτες και με αρχεία… δηλαδή τι κάνει; Ελέγχει τα λάδια των περιπολικών ή καθαρίζει τα ποσκούπιδα του Αρχηγείου… Πού είναι οι θυμωμένοι χριστιανοί να διαμαρτυρηθούν, πού είναι οι φιλήσυχοι πολίτες να φωνάξουν για τα παιδιά τους… Αναμένοντας ακόμη μία επιτροπή…
Το να συζητάμε για την ελευθερία της έκφρασης και τα όρια της Τέχνης εν έτει 2020 και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια περί προσβολής των θρησκευτικών συναισθημάτων νιώθω ότι είναι ένας φαύλος κύκλος, πάντοτε καταλήγουμε στο ναι μεν, αλλά και δεν χάνουμε χρόνο στο να πολιτικοποιήσουμε το ζήτημα και χειρότερα να το κομματικοποιήσουμε για να ικανοποιήσουμε το ακροατήριό μας. Η τρικυμία εν κρανίω στον ∆ΗΣΥ και στις ανακοινώσεις των μελών του αποδεικνύει ευθαρσώς αυτό που γράφω, ναι μεν αλλά, όλα κι όλα… ελευθερία, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας…
Είναι πεποίθησή μου ότι η Τέχνη έχει όρια τα οποία ξεπερνιούνται όταν γίνονται ad hominem επιθέσεις, οι ιδέες δεν παθαίνουν τίποτα, τα συλλογικά αισθήματα και συναισθήματα βρίσκουν τον τρόπο να γιάνουν, οι δολοφονίες χαρακτήρων και η προσπάθεια αποσιώπησης και κατάπνιξης ιδεών και ιδανικών είναι που με τρομάζουν.
