Της Ελένης Ξένου
Εδώ και ένα χρόνο ζούμε σε περιορισμό. Με την αγωνία, την ανασφάλεια, τον φόβο, τις μάσκες, τα μηνύματα, τα αντισηπτικά, την έγνοια. Και με ένα σωρό συναισθηματικές διακυμάνσεις που μας έχουν μετατοπίσει. Προς τα πού, εναπόκειται στον προσωπικό απολογισμό του καθενός. Την ίδια ώρα η χώρα σε μία από τις χειρότερές της φάσεις. Με τη διαφθορά να μολύνει την ατμόσφαιρα και τις αντιπαραθέσεις των κομματαρχών να διαπερνούν κάθε μέτρο προστασίας της ψυχικής μας υγείας. Και την ίδια ώρα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να παίρνουν φωτιά από θυμωμένες αναρτήσεις και από μια ψυχολογία που αγγίζει τα όρια και προκαλεί ερωτήματα για το σήμερα, το αύριο αλλά και για το χθες μας. Ένας χρόνος μετά λοιπόν από τότε που εμφανίστηκε ο επικίνδυνος ιός και μας καθήλωσε σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη.
Εμάς και ολόκληρο τον πλανήτη. Με εκατομμύρια θανάτους. Και με μια αδιανόητη μοναξιά να στιγματίζει αυτούς τους θανάτους. Το πώς θα είναι η επόμενη μέρα κανείς ακόμα δεν γνωρίζει μετά βεβαιότητας, γιατί οι μέχρι τώρα βεβαιότητες έχουν ανατραπεί και στη θέση τους κατοικούν ερωτηματικά και προβληματισμοί. Και είναι αυτά τα ερωτηματικά και αυτούς τους προβληματισμούς που οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα προκειμένου να νοηματοδοτήσουμε αυτή την τόσο πρωτόγνωρη συνθήκη που βιώνουμε. Τι εννοώ; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια ενός νοσηλευτή από το νοσοκομείο αναφοράς τα οποία και δανείζομαι από το δημοσίευμα που τα φιλοξένησε: «…Με το τέλος της πανδημίας δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Γιατί;
Γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή. Τη μια στιγμή ζεις και μέσα σε δευτερόλεπτα ο ιός σε χτυπά ανελέητα και εγκαταλείπεις τα εγκόσμια μόνος, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, χωρίς ένα δικό σου. Όταν βλέπεις και ζεις όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Ακούω τους ανθρώπους να μεμψιμοιρούν, να παραπονιούνται, να φωνάζουν και να αντιδρούν γιατί είναι κλεισμένοι, γιατί δεν είναι ελεύθεροι, γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν όπως παλιά. Αν όλοι αυτοί είχαν την ευκαιρία να περάσουν τον τελευταίο χρόνο από το νοσοκομείο αναφοράς σίγουρα θα είχαν αναθεωρήσει όσα βιώνουν και όσα σκέφτονται. Όπως κάναμε και εμείς οι νοσηλευτές. Αναθεωρήσαμε τη ζωή μας και όσα θεωρούσαμε σημαντικά…».
Και είναι σ’αυτή ειδικά την τελευταία φράση που βρίσκεται συμπυκνωμένη η απάντηση. Γιατί ναι, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας και τα σημαντικά μας προκειμένου να νοηματοδοτήσουμε την κατάσταση στην οποία ζούμε και η οποία μας στέρησε ένα σωρό ελευθερίες υπενθυμίζοντάς μας ωστόσο την ευθραυστότητα της ζωής.
Και την ίδια ώρα μας κάλεσε να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και να σκεφτόμαστε πιο συλλογικά. Να μη μένουμε προσκολλημένοι στο δικό μας πρόβλημα, βάσανο και έγνοια αλλά να το ιεραρχούμε σωστά στην κλίμακα της αξίας της ίδιας της ζωής. Και να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι την ίδια ώρα που εμείς επικεντρωνόμασταν στις δικές μας ανατροπές κάποιοι πάλευαν με τον ιό είτε ως ασθενείς, είτε ως επαγγελματίες υγείας. Αν δεν συμβεί αυτή η μετατόπιση μέσα μας, αν δεν αλλάξει το κέντρο βάρους μας και αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως ένα χρόνο μετά οφείλουμε να υπερβούμε εαυτούς και να κοιτάξουμε ευρυγώνια την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ζωής τότε το σημείο εκκίνησης για προβληματισμούς που αφορούν σε όλα τα υπόλοιπα που μας απασχολούν (είτε στην πολιτική ζωή, είτε στην οικονομική προοπτική, είτε στο εθνικό μας θέμα) θα είναι μια ακόμα λάθος αφετηρία. Διότι μόνο αν αφομοιώσουμε τα μαθήματα της πανδημίας θα μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει πολλά. Όπως το να σκεφτόμαστε αλλιώς, να αντιδρούμε αλλιώς, να δρούμε αλλιώς, να προβληματιζόμαστε αλλιώς και να στοχεύουμε αλλιώς και αυτό το αλλιώς να εκπορεύεται από την ανάγκη να ανταποκριθούμε στην αξία της ζωής υποβαθμίζοντας όσους και ό,τι προσπαθεί να την υποτιμήσει ως δευτερεύουσα.
