Της Ελένης Ξένου
Για πρώτη φορά σε ψήφισμα της Ευρωβουλής αναφέρονται ονόματα αρχηγών κρατών της Ε.Ε. για θέματα διαπλοκής. Ένα από αυτά τα ονόματα είναι του προέδρου μας. Κι αυτό σαφώς μας εξοργίζει και μας ωθεί να απαιτήσουμε ένα τέλος στον διασυρμό και στο φαινόμενο της διαφθοράς. Και εδώ έγκειται το πρόβλημα. Πώς θα μπει αυτό το τέλος; Την απάντηση δυστυχώς δεν μας τη δίνουν τα μεγάλα μας κόμματα. Ούτε και η αντιπολίτευση στο σύνολό της. Αντιθέτως κάνουν εκείνο που πάντα έκαναν. Να αντιδικούν εις βάρος της ίδιας της χώρας και της νοημοσύνης μας και να χρησιμοποιούν τον θυμό μας για να μας εμποδίσουν να δούμε τη μεγάλη εικόνα.
Και η μεγάλη εικόνα δεν περιορίζεται στην παραίτηση του προέδρου, χωρίς βέβαια να ισχυρίζομαι ότι μια τέτοια παραίτηση δεν θα ήταν επιβεβλημένη σε μια χώρα που είχε την πολιτική ηθική και εντιμότητα στις προτεραιότητες του πολιτικού της βίου. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει εδώ και χρόνια και δεν συμβαίνει με τη συνενοχή, ανοχή και συμμετοχή όλων των κομμάτων. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ πως εφόσον έχουν όλοι το χέρι τους λερωμένο αυτό δίνει ελαφρυντικά στον πρόεδρο και στους κυβερνώντες. Και βέβαια δεν δίνει. Αλλά μας υποψιάζει στον βαθμό που πρέπει να παραμείνουμε υποψιασμένοι, για τις θέσεις και τις προθέσεις των υπολοίπων, αν πραγματικά εκείνο που επιδιώκουμε είναι να χτυπήσουμε στη ρίζα του το κακό.
Οι πρωτόγνωρες συνθήκες τις οποίες έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια μας υποδεικνύουν πως ήρθε η στιγμή να αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του για τον περιορισμό της πολιτικής του σκέψης που οδήγησε την πολιτική αγυρτεία να θριαμβεύσει και τον φιλοτομαρισμό να αναχθεί σε ύψιστη αξία. Τα γενεσιουργά αίτια αυτού του προβλήματος είναι πιο βαθιά από ό,τι νομίζουμε και μας αφορούν πολύ πιο άμεσα από ό,τι πιστεύουμε. Και αν τα κόμματα ήθελαν να χτυπήσουν αυτό το φαινόμενο και όχι να το φέρουν στα δικά τους μέτρα προκειμένου να το προτάξουν ως λάβαρο «καθαρότητας» στις επόμενες προεδρικές εκλογές, σε αυτή την παρούσα θλιβερή φάση η αντιπολίτευση θα συνενωνόταν σε ένα σώμα, το οποίο θα έσπευδε αμέσως να προτείνει εκείνες τις διορθωτικές κινήσεις που θα ήταν η απαρχή του τέλους αυτών των φαινομένων. Αντ’ αυτού εκείνο το οποίο συμβαίνει είναι μια διαμάχη για το ποιος θα αποδειχθεί ο λιγότερο «λερωμένος».
Το δε ΑΚΕΛ αρπάζει τη χρυσή ευκαιρία του ψηφίσματος της Ευρωβουλής για να πετύχει τον στόχο του να εκδιώξει τον πρόεδρο και να ηγηθεί της κούρσας των προεδρικών εκλογών, ο δε ΔΗΣΥ προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αντιπαραβάλλοντας τα «άπλυτα» του ΑΚΕΛ στη φόρα. Λες και αυτό το οποίο επιζητά ο βαθιά προβληματισμένος πολίτης είναι να παρακολουθεί μια μάχη για το ποιος θα τη βγάλει πιο καθαρή στο κυνήγι της εξουσίας. Και όσο για τα υπόλοιπα κόμματα είναι τραγικά αστείο να τους αναφέρουμε καν. Ενδεικτική η στάση του ΔΗΚΟ που προεκλογικά έβγαζε τους Μάκηδες του περίπατο και τώρα τους κλειδώνει στην ντουλάπα μέχρι να αποφασίσει με ποιον θα συνασπιστεί για να βρίσκεται πάση θυσία στην επόμενη κυβέρνηση. Και αν αυτό είναι η πολιτική ηθική εκ μέρος όλων, τότε κάτι πολύ ουσιαστικό μας διαφεύγει. Αν θέλουμε λοιπόν να αντιδράσουμε επί της ουσίας, τότε δεν πρέπει να περιμένουμε στη στάση τα λεωφορεία του κάθε κόμματος να μας μεταφέρουν στον επόμενό μας προορισμό, αλλά να περπατήσουμε μόνοι μας, δηλώνοντας ξεκάθαρα τη δυσπιστία μας εναντίον όλων. Και αναγκάζοντάς τους να εκστομίσουν ο καθένας το mea culpa που του αναλογεί προτού τολμήσουν να μας υποδείξουν τι σημαίνει πολιτική ηθική. Μόνο έτσι θα μας πείσουν ότι έχουν επίγνωση των γενεσιουργών αιτίων της κατάντιας και μόνο έτσι θα αποδείξουμε και εμείς ότι ο προβληματισμός μας αγγίζει το βάθος που οι συνθήκες υπαγορεύουν.
