Της Ελένης Ξένου
Ο κόσμος θα τον κρίνει. Τάδε έφη ο κ. Κυπριανού, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του στο ενδεχόμενο αποδοχής του κ. Αδάμου της θέσης του υπουργού Υγείας. Και ενώ είναι αναμενόμενη η δυσαρέσκεια, ο τρόπος διατύπωσής της προδίδει δυστυχώς πολύ περισσότερα από ένα απλό παράπονο. Προδίδει μια νοοτροπία, η οποία είναι επιεικώς απαράδεκτη, ιδιαίτερα προερχόμενη από ένα κόμμα το οποίο διαρρηγνύει τα ιμάτιά του περί ήθους και αξιοπρέπειας και πλήρως ενδεικτική μιας στενομυαλιάς από την οποία η κυπριακή αριστερά αρνείται προφανώς να απεγκλωβιστεί. Ο κ. Αδάμου απέδειξε στην ιατρική του πορεία και αυτό είναι γνωστό τοις πάσι πως πρόκειται για ένα επιστήμονα, που έχει πάνω από όλα και πρώτα απ΄ όλα, τον άνθρωπο. Ο ίδιος, σε μια πρόσφατη συνέντευξη που μου έδωσε, το υπογράμμισε εμφαντικά ότι και σαν γιατρός αλλά και σαν πολιτικός εκείνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει τον απλό άνθρωπο. Και είναι από τους λίγους πολιτικούς που αυθεντικά το εννοούν.
Άρα, αυτό το «θα τον κρίνει ο κόσμος» πώς και σε ποιους ελπίζει ο κ. Κυπριανού ότι θα βρει αντίκρισμα; Και κυρίως βάσει ποιου σκεπτικού προτρέπει τον κόσμο να κρίνει τον κ. Αδάμου; Της «προδοσίας» του στο κόμμα; Και σε ό,τι αφορά τον απλό πολίτη που ελπίζει σε ένα σωστό σύστημα υγείας το οποίο να του προσφέρει επιτέλους αξιοπρέπεια, αυτόν –κατά τον κ. Κυπριανού–οφείλει ο κ. Αδάμου να τον γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του, προκειμένου να μην «προδώσει» το κόμμα; Και δη σε μια περίοδο τρομαχτικής πανδημίας, η οποία ήρθε και μας υπενθύμισε με τον πιο τραγικό τρόπο την αξία ενός κρατικού συστήματος υγείας; Ή μήπως ο απλός κόσμος –κατά τον κ. Κυπριανού και τους υπόλοιπους Ακελικούς που ήδη λοιδορούν τον κ. Αδάμου στο διαδίκτυο– οφείλει να περιμένει να κυβερνήσει το ΑΚΕΛ για να τύχει μιας τέτοιας πολιτικής προσωπικότητας που να γνωρίζει καλά τον τομέα της υγείας και να έχει ως προτεραιότητα τον άνθρωπο; Και στο ενδιάμεσο είναι οκ να αρνείται της προσφοράς του ένας τέτοιος πολιτικός που θα μπορούσε να προσφέρει τα μέγιστα, έστω κι αν οι άνθρωποι συνεχίζουν να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν;
Για να καταλάβω και εγώ η αδαής, προκειμένου να τιμωρηθεί μια διεφθαρμένη κυβέρνηση, ο κ. Αδάμου πρέπει να αρνηθεί την προσφορά του στον κόσμο και στον τόπο; Να αρνηθεί την ίδιά του την ιδεολογία η οποία είναι πάνω από όλα ο άνθρωπος; Να απαρνηθεί το ήθος του; Να γίνει ο ίδιος λιγότερο άνθρωπος; Και όλα αυτά διότι πρωτίστως «οφείλει» να ικανοποιήσει το περί δικαίου Ακελικό αίσθημα; Και η εκτόξευση φοβέρων σε ένα πολιτικό που ουσιαστικά γνοιάζεται για το καλό του πολίτη, πώς γίνεται να λογαριάζεται ως λιγότερο ανήθικη από την όποια ανηθικότητα «πολεμάει» το ΑΚΕΛ; Ο κ. Αδάμου δήλωσε πως ο μόνος λόγος που θα αποδεχόταν την υπουργοποίησή του είναι για να προσφέρει σε έναν τομέα που γνωρίζει καλά με στόχο να συμβάλει στην διάσωση των δημόσιων νοσηλευτηρίων. Και αυτός, κατά τον κ. Κυπριανού, δεν είναι λόγος για να κάνει ένας πολιτικός την υπέρβασή του, θέτοντας πάνω από την «υγεία» του κόμματος, την υγεία του κόσμου; Και ένα κόμμα που δεν αναγνωρίσει πως έχει καθήκον να κάνει αυτές τις υπερβάσεις, και δη όταν πρόκειται για την δημόσια υγεία ή το εθνικό μας θέμα, ποια ηθική είναι τελικά που υπερασπίζεται και ποιο καθήκον είναι που προασπίζεται; Είναι με αυτά τα μυαλά που προσδοκά να πάρει την χώρα μπροστά η κυπριακή αριστερά;
Ο κ. Αδάμου πιστεύει προφανώς αυτό που είπε κάποτε ο Χρόνης Μίσσιος. «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Κι αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη». Ο κ. Κυπριανού και οι λοιποί Ακελικοί, όταν θεωρούν ότι κ. Αδάμου πρέπει να τεθεί υπό την κρίση του λαού και να τιμωρηθεί αναλόγως, για ποιο πράγμα ακριβώς αγωνίζονται;
