Της Ελένης Ξένου
Δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα περισσότερο από υποψιασμένος παρατηρητής για να διερωτηθείς αν εκείνο το οποίο επιδιώκει το ΑΚΕΛ είναι όντως αυτό που δηλώνει: Ότι είναι «απαραίτητη η διαφορετική άποψη και η άσκηση κριτικής διότι οι στιγμές είναι κρίσιμες και η σιωπή είναι συνενοχή». Προφανώς, η διαφορετική άποψη και η άσκηση κριτικής είναι επιβεβλημένες και ειδικά σε κρίσιμες στιγμές. Το πώς ασκείται όμως αυτή η κριτική είναι που προκαλεί υποψίες κατά πόσο η πρόθεση του ΑΚΕΛ είναι να υπερασπιστεί το συμφέρον της χώρας, ειδικά σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές ή αν αυτή η διαφορετική άποψη εξυπηρετεί πρωτίστως το κομματικό του συμφέρον, το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκην και το συμφέρον της χώρας.
Και η εύλογη αυτή απορία του υποψιασμένου-επαναλαμβάνω- παρατηρητή, ακριβώς επειδή διανύουμε κρίσιμες στιγμές, δεν προκύπτει από την ανάγκη υπεράσπισης της κυβέρνησης αλλά από μια πιο ψύχραιμη και μακριά από «κομματικά στρατόπεδα» ή «κομματικές καταβολές» ανάγνωση των «γεγονότων». Διότι αν αυτή η άσκηση κριτικής δεν εκπορεύεται από την πραγματική έγνοια για το συμφέρον της χώρας αλλά από το συμφέρον του κόμματος, τότε προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή εσωτερικό διχασμό και μυωπική ανάγνωση των γεγονότων τα οποία, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές, είναι εξίσου επικίνδυνα με την κρισιμότητα των στιγμών. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη. Η διαφορετική άποψη του ΑΚΕΛ σε ό,τι αφορά τον χειρισμό του κ. Χριστοδουλίδη στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, ότι με το βέτο οδηγήθηκε η Κύπρος σε απομόνωση και ότι η κυβέρνηση δεν έπρεπε να το είχε παρατραβήξει, θα ήταν τροφή για ένα εποικοδομητικό προβληματισμό αν η άσκηση κριτικής έμενε ως εδώ και δεν της «φορούσαν» οι κύριοι Κυπριανού και Στεφάνου το ύφος της πόλωσης και του αντιπολιτευτικού μένους.
Διότι ακόμα κι αν προσάπτουν στην κυβέρνηση ότι επιτέθηκε κατά καιρούς σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, αυτό δεν είναι λόγος να πράττουν και εκείνοι το ίδιο, αν όντως πρόθεση τους είναι να «διαφοροποιηθούν» λόγω της κρισιμότητας των στιγμών. Αυτή όμως τη διαφοροποίηση όχι μόνο δεν την εισπράττει ο σκεπτόμενος πολίτης αλλά αντ’αυτού παρακολουθεί το ΑΚΕΛ να επιδίδεται σε μια «πολωτική» επίθεση εναντίον της κυβέρνησης, η οποία αναμφισβήτητα όχι μόνο δεν αρμόζει στην κρισιμότητα των στιγμών αλλά δεν προσφέρει καμία χρησιμότητα πέραν της εσωτερικής κατανάλωσης. Αν ήθελε να πείσει το ΑΚΕΛ ότι όντως εκείνο που επιδιώκει είναι η εποικοδομητική άσκηση κριτικής και η υπόδειξη χειρισμών που συμφέρουν τη χώρα θα έπρεπε να το κάνει με πολύ πιο χαμηλούς τόνους και όχι «λιθοβολώντας» την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της από το Κραν Μοντάνα μέχρι σήμερα.
Θα έπρεπε να παραθέσει συγκεκριμένες εισηγήσεις και να εξηγήσει γιατί ήταν λάθος –χωρίς χαρακτηρισμούς για μαθητευόμενους μάγους– το βέτο Χριστοδουλίδη ή οι πιέσεις Προέδρου της Δημοκρατίας στη Σύνοδο Κορυφής και όχι να μιλά για αλλοπρόσαλλες πολιτικές που αφήνουν πρόσφορο το έδαφος στην Τουρκία να αλωνίζει. Υπονοώντας με κομματικό μένος πως είναι οι χειρισμοί της κυβέρνησης που ευθύνονται για τις έκνομες ενέργειες του μεγαλομανούς «σουλτάνου». Ακόμα κι αν αυτά είναι τα πιστεύω του ΑΚΕΛ, όφειλε, ακριβώς λόγω της κρισιμότητας των στιγμών, να προτάξει το συμφέρον της χώρας και να περιορίσει την άσκηση της κριτικής του στη διαφωνία του για το βέτο και την πιεστική προς την Ε.Ε. στρατηγική της κυβέρνησης και όχι να εξαπολύσει ένα δριμύ κατηγορώ κομματικού ύφους και φρασεολογίας.
Διότι αυτού του είδους η φρασεολογία και το ύφος φανερώνουν ένα άλλο κείμενο κάτω από τη «διαφορετική άποψη» του ΑΚΕΛ και την «άσκηση κριτικής», το οποίο δεν προσφέρεται για κανένα εποικοδομητικό προβληματισμό, αλλά ούτε και για γόνιμη αντιπαράθεση. Το μόνο που προσφέρεικαι μάλιστα με δόλιο τρόπο- είναι την πρόκληση διχαστικών εντάσεων. Όπως και τη δημιουργία εύλογων αποριών για το πού πραγματικά αποσκοπεί η «άσκηση κριτικής» που προωθεί και προάγει το ΑΚΕΛ, ειδικά αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
