ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πώς να πιστέψουμε στην πόλη μας;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Δεν είναι θέμα νοσταλγίας. Είναι θέμα ιστορίας. Και ταυτότητας. Και επίγνωσης αυτής της ταυτότητας. Οι παλιές φωτογραφίες της «Λευκωσίας του χθες», έτσι όπως αυτές εμφανίστηκαν στην νέα σελίδα που δημιουργήθηκε στο φέισμπουκ, σ’ αυτό το συμπέρασμα με οδήγησαν. Πως η Λευκωσία ήταν κάποτε όμορφη. Πως κάποτε διέθετε μια συμπαγή αισθητική. Και πως αυτή η αισθητική υπαγόρευε άλλες αξίες πιο αληθινές και ουσιαστικές.

«Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτής της σελίδας» ρώτησα ένα από τους δημιουργούς της, τον πολιτικό μηχανικό Γιώργο Μεσαρίτη. «Παρακολουθώντας στο φέισμπουκ τις υπόλοιπες πόλεις να δημιουργούν ομάδες πολιτών που ασχολούνται ενεργά με την ιστορία της πόλης τους» μου είπε, «έψαξα να δω αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο για τη Λευκωσία. Και δεν υπήρχε. Απώτερος σκοπός της σελίδας», συνέχισε, «είναι μέσω της νοσταλγίας που προσφέρουν οι παλιές φωτογραφίες και μέσω του ισχυρού αισθήματος ταυτότητας που δημιουργεί η μελέτη της ιστορίας μιας πόλης να ξαναπιστέψουμε στη Λευκωσία». Τι προϋποθέτει άραγε αυτή η πίστη; διερωτήθηκα μετά από το σύντομο διάλογο μου με τον κ. Μεσαρίτη. Και πόσο πιο βαθύ είναι αυτό το ερώτημα από ό,τι κανείς μπορεί να υποθέσει; Διότι όταν γύρω μας χτίζονται πύργοι για τον θεμέλιο λίθο των οποίων γίνονται πανηγυρικά εγκαίνια με την παρουσία μάλιστα του ίδιου του προέδρου της Δημοκρατίας, τότε διερωτάται κανείς αν οι κυβερνώντες και οι κάθε λογής αρμόδιοι (βλέπε δήμαρχος, δημοτικό συμβούλιο κτλ. κτλ.) είναι σε θέση (ή ήταν ποτέ σε θέση) να κατανοήσουν τη σημασία της αισθητικής ταυτότητας της πόλης και να δημιουργήσουν το αντίστοιχο υπόβαθρο που να κατοχυρώνει αυτή την πίστη;

Διαβάζω συνάμα σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα πως η πλατεία Ελευθερίας αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του Νοεμβρίου. Πράγμα που σημαίνει 43 μήνες καθυστέρηση από την υπογραφή του τελευταίου συμβολαίου και δύο εκατομμύρια επιπλέον αμοιβή στον αρχιτέκτονα. Για να έχουμε τι; Μια πλατεία η οποία δεν συνάδει με την ιστορική ταυτότητα και αισθητική της πόλης. Μια πλατεία που δεν είμαστε καν σε θέση να τη συντηρήσουμε και είναι πολύ πιθανό να πρέπει να πληρώνουμε από την τσέπη μας εσαεί τις κακοτεχνίες και τα διάφορα στραβά της. Και αυτό σύμφωνα με τον δήμαρχο αποτελεί προοδευτισμό, για τον οποίο μας κάλεσε ουκ ολίγες φορές να επιδείξουμε υπομονή τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι αρμόδιοι/αναρμόδιοι.

Χωρίς κανείς ποτέ να νιώθει την ανάγκη να λογοδοτήσει γι’ αυτό το μέγα σκάνδαλο που λέγεται πλατεία Ελευθερίας, το οποίο πέρα από τις εξωφρενικές οικονομικές του διαστάσεις αποτελεί και τον κυριότερο λόγο κλονισμού της πίστης μας σ’ αυτή την πόλη. Διότι αποδεικνύει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο πως εκείνο που ενδιαφέρει τους εκάστοτε αρμόδιους/αναρμόδιους δεν είναι ούτε η ιστορία μας, ούτε η ταυτότητα της πόλης και σίγουρα ούτε οι αξίες που αυτές εμπερικλείουν, αλλά μόνο το ούτω καλούμενο «σύγχρονο όραμα». Το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μέγεθος της μεγαλομανίας μας, του μιμητισμού μας και της αποξένωσής μας από το φυσικό μας περιβάλλον. Μια γρήγορη ματιά στις παλιές φωτογραφίες της Λευκωσίας, και δεν το λέω με ρετρό διάθεση, αποδεικνύει πως η σημερινή εικόνα της πόλης αντανακλά όλες τις χαμένες μας αξίες. Αποδεικνύει αυτό που είχε πει ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Ταντάο Άντο: «Η κοινωνία του οικονομικού αποτελέσματος παραμέλησε τη λειτουργικότητα, την αισθητική και την κουλτούρα των ανθρώπων». Αποδεικνύει πως οι εκάστοτε «αρμόδιοι» δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν πως το κάθε κτίριο και η κάθε πλατεία είναι προορισμένα να γεννούν βιώματα και αναμνήσεις. Άρα, αν θέλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «πώς να πιστέψουμε ξανά στην πόλη μας» είναι προϋπόθεση να κατανοήσουμε τι είδους βιώματα και αναμνήσεις επιδιώκουν να μας γεννήσουν όλες αυτές οι αισθητικές δυσαρμονίες που οι αρμόδιοι/αναρμόδιοι ονοματίζουν ως “σύγχρονο όραμα”. Κι αν αυτά τα βιώματα και οι αναμνήσεις εμπεριέχουν τελικά ίχνος ουσίας.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X