Του Παναγιώτη Καπαρή
Οι παππούδες μας είχαν γατάκια στις αυλές των σπιτιών τους, όχι για να παίζουν για τα εγγονάκια τους, αλλά για να κυνηγούν τους ποντικούς, τις σαύρες και τα φίδια. Δηλαδή ήταν φύλακες των σπιτιών. Ακόμη οι πρόγονοί μας είχαν τους σκύλους, για βοηθούς στη βόσκηση των αιγών και των προβάτων, ενώ τους χρησιμοποιούσαν και για το κυνήγι. Σε όλες τις περιπτώσεις οι σκύλοι και οι γάτες ποτέ δεν διέμεναν εντός των σπιτιών και ποτέ δεν θεωρούνταν «παιδιά» των οικογενειών. Τα «ζωντανά» ήταν πάντα ελεύθερα, ήταν πάντα «κυνηγοί» και πάντα ακολουθούσουν το ένστικτο και τους κανόνες της φύση τους. Η Αγία Ελένη τον 4ο αιώνα, όταν έφθασε στην Κύπρο, βρήκε ένα έρημο τόπο, λόγω της ανομβρίας και της ξηρασίας, γεμάτο επικίνδυνα ερπετά. Σύμφωνα με την παράδοση, στάλθηκαν από την Κωνσταντινούπολη 100 γάτες, της Αγίας Ελένης, όπως λέχθηκαν, οι οποίες καθάρισαν στο νησί από τα ερπετά. Με προσευχές και δεήσεις ξανάρχισαν οι βροχές. Μάλιστα ο τότε διοικητής της Κύπρου, ο Καλόκαιρος, διέταξε τους μοναχούς του νησιού να ταΐζουν τους γάτους με κρέας, ώστε να μην τρέφονται διαρκώς με το δηλητήριο των φιδιών.
Σήμερα οι σκύλοι και οι γάτες μετατράπηκαν σε κατοικίδια ζώα, κατάντησαν πολλές φορές μπιμπελό και παιχνίδια για παιδιά, ενώ κατά κανόνα ευνουχίζονται από τους κτηνίατρους, ώστε να μην «ενοχλούν» τα αφεντικά τους. Απλώνουν ανενόχλητοι στα γρασίδια και στα πεζοδρόμια, λες και είναι οι κυρίαρχοι της περιοχής. Τα κατοικίδια απολαμβάνουν ακριβά φαγητά σε κονσέρβες, ενώ δεν καταδέχονται τα «ποφάγια» των ανθρώπων. Φυσικά ούτε λόγος για να κυνηγήσουν ποντίκια και ερπετά. Καθημερινά βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να κρατούν από το λουρί τα σκυλάκια τους ή τους «φοβερούς» σκύλους τους και να βολτάρουν στους δρόμους και τα πάρκα. Το τραγικό είναι ότι οι περισσότεροι φιλόζωοι ξεχνούν τους κανόνες καθαριότητας και την συλλογής των περιττωμάτων τους. Αποτέλεσμα πάρκα, δρόμοι και πεζοδρόμια, αντί να αναδίνουν ευωδίες των λουλουδιών, κυρίως τώρα την άνοιξη, αναδίνουν βρώμα και δυσωδία. Άσε τον φόβο για ασθένειες, όπως ο εχινόκοκκος, ο οποίος δεν είναι καθόλου θεωρητικός, ούτε και στις μέρες μας. Μεγάλα θύματα και πολλοί αμέριμνοι παππούδες, οι οποίοι πατούν σε «νάρκες» περιττωμάτων την ώρα κατά την οποία κάνουν τη βόλτα τους.
Η συντροφιά των ζώων και ειδικότερα των σκύλων αποτελεί για πολλούς μοναξιασμένους ανθρώπους, τη μόνη ίσως παρηγοριά στα βάσανα του βίου. Αποτελεί και για πολλούς άλλους, ισχυρό φάρμακο για τα ψυχολογικά ή άλλα αδιέξοδα της ζωής. Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι τα ζώα προσφέρουν πολλά στους ανθρώπους. Ωστόσο, και τα ζώα έχουν δικαιώματα. Η μόδα των κατοικίδιων ξέφυγε και πολλές φορές οι κατ’ όνομα φιλόζωοι κατάντησαν βασανιστές γάτων και σκύλων. Παρά τους νόμους, φυλακίζουν κατοικίδια σε μικρές βεράντες, τα αφήνουν νηστικά να ουρλιάζουν, παρενοχλώντας και τους γείτονες, ενώ το χειρότερο τα εγκαταλείπουν όπου φτάσουν, όταν τα βαρεθούν.
Σε άλλες χώρες όπως στο γειτονικό Ισραήλ, εφαρμόζονται αποτελεσματικές πρακτικές, στην παραχώρηση άδειας για κατοικίδιο ζώο. Απαιτείται η λήψη γενετικού υλικού, από το οποίο η Αστυνομία εντοπίζει αμέσως τα περιττώματα και τον ιδιοκτήτη του ζώου. Με μια απλή ανάλυση, το τσουχτερό πρόστιμο και η δαπάνη για τον έλεγχο, φθάνει στο σπίτι του ασυνείδητου φιλόζωου. Έτσι απλά λύνονται τα προβλήματα και γεμίζουν τα δημόσια ταμεία και επιπλέον μένουν καθαρά τα πάρκα και τα πεζοδρόμια και στο τέλος της ημέρας είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Ο «πλούσιος» δυτικός κόσμος, με τους φανατικούς φιλόζωους, μετατράπηκε ουσιαστικά σε ένα απέραντο ζωολογικό κήπο, έστω και αν φωνάζουν οι φιλόζωοι, κατά των ζωολογικών κήπων. Αλήθεια είναι άραγε σωστό, οι σκύλοι και οι γάτοι, οι οποίοι από τη δημιουργία του κόσμου, μέχρι και πρόσφατα ήταν «κυνηγοί» σήμερα να ευνουχίζονται και να μετατρέπονται σε κατοικίδια ζώα; Στη μνήμη έρχονται τα λόγια Ρωμαίων φιλοσόφων, οι οποίοι έλεγαν ότι όσοι απέτυχαν να αγαπήσουν τους ανθρώπους, στρέφονται προς την αγάπη των ζώων. Σίγουρα στη φύση τίποτα δεν μένει κενό, ούτε και το κενό της αγάπης.
