Του Παναγιώτη Καπαρή
Ο πλανητάρχης, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εκλέγεται με το ένα δέκατο περίπου των πολιτών της χώρας. Σύμφωνα με τους αναλυτές, το ένα τρίτο των πολιτών δεν είναι εγγεγραμμένο στους καταλόγους, ενώ από τους υπόλοιπους προσέρχεται στις κάλπες γύρω στο 20% με 30%. Ωστόσο, το «τέλειο» αμερικανικό σύστημα, σύμφωνα πάντα με τους αναλυτές, θεωρεί τη μεγάλη αποχή θετικό γεγονός, αφού κυβερνούν οι υπεύθυνοι και αποκλείονται οι «ανεύθυνοι». Ακολουθούν στην πράξη τη ρήση του Θουκυδίδη στον «Επιτάφιο», ο οποίος χαρακτηρίζει όχι ως φιλήσυχους, αλλά ως «αχρείους», δηλαδή άχρηστους τους πολίτες, όσους δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά.
Κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, σύμφωνα με τους αναλυτές των αριθμών, μόνο οι μισοί Κύπριοι ψήφισαν τους αντιπροσώπους του λαού. Το ένα τρίτο των ψηφοφόρων δεν προσήλθε στις κάλπες, ενώ ένας στους επτά, περίπου, ψήφισε κόμματα και υποψηφίους, οι οποίοι δεν εξασφάλισαν έδρα στη Βουλή. Μπορεί πολλοί να έχυσαν από τηλεοράσεως «κροκοδείλια δάκρυα» για το ύψος της αποχής, αλλά οι «έξυπνοι» κρυφογελούσαν με ικανοποίηση, αφού μπορούν να εξουσιάζουν, χωρίς την «ενόχληση» των πολλών.Τα ποσοστά των κομμάτων ήδη ξεχάστηκαν και το μόνο το οποίο μένει είναι ο αριθμός των εδρών, οι οποίες έχουν τη δύναμη για την ψήφιση ή την απόρριψη νομοσχεδίων, άρα και άσκησης εξουσίας.
Σε κάθε δημοκρατική εκλογική διαδικασία, ο κανόνας λέει ότι ο λαός επικροτεί, αλλά και τιμωρεί τους ηγέτες του, με μοναδικό κριτήριο το «καλάθι της οικοκυράς», είτε αυτό μεταφράζεται σε αύξηση της οικονομικής ευχέρειας των πολιτών, είτε σε προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον. Ο διαχρονικός κανόνας λέει ακόμη ότι όσοι υποτίμησαν τους πολίτες και όσοι συμπεριφέρθηκαν με αλαζονεία χάνουν τις ψήφους των πολιτών και μαζί και τη δική τους δόξα. Στην Κύπρο των σιωπηλών πολιτών, του κρύψε να περάσουμε, οι πολίτες ξέρουν και τιμωρούν ακόμη με πιο σκληρό τρόπο, εκείνους που τάζουν και δεν υλοποιούν τις υποσχέσεις τους.
Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθηκαν σε πολιτικές συνθήκες του ακήρυκτου πολέμου του κορωνοϊού και επιβεβαίωσαν τον κανόνα, ο οποίος θέλει τους φοβισμένους πολίτες να συσπειρώνονται γύρω από την εξουσία, την πηγή της δύναμης, η οποία μπορεί να προσφέρει προστασία. Τα αυστηρότατα και πολλές φορές λανθασμένα μέτρα κατά του κορωνοϊού, οι χορηγίες για τις επιχειρήσεις, οι πολλές νέες θέσεις εργασίας και προαγωγών στο Δημόσιο, καθώς και η έντονη εμπλοκή του προέδρου της Δημοκρατίας, στον προεκλογικό αγώνα, λειτούργησαν καταλυτικά υπέρ του κυβερνώντος κόμματος του ΔΗΣΥ.
Στην αντίπερα όχθη το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ φαίνεται ότι δεν έλαβαν τα μηνύματα των καιρών και στηρίχθηκαν στα σκάνδαλα, τα λάθη και τις αστοχίες της κυβέρνησης, γεγονότα τα οποία ήταν και πολλά και εξοργιστικά. Ωστόσο, δεν ήταν ικανά να καλύψουν τους φόβους των πολιτών, οι οποίοι ζητούσαν «ψωμί και ελευθερία» από την πανδημία, συμμαχώντας «ακόμη και με τον διάβολο» για να έχουν ελπίδα για το σήμερα και αύριο. Καθοριστικός παράγοντας αποτέλεσε και ο εγκλεισμός, ο οποίος εμπόδισε σε μεγάλο βαθμό τις φυσικές επαφές των υποψηφίων με τους πολίτες. Δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι υποψήφιοι οι οποίοι στηρίχθηκαν σε πανάκριβες εκστρατείες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και σε πινακίδες στους δρόμους τελικά καταποντίστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς.
Ο βαθμός επικοινωνίας των υποψηφίων με τους πολίτες, αποτέλεσε το κριτήριο της επιτυχίας ή αποτυχίας και στα υπόλοιπα κόμματα. Το ΕΛΑΜ κατάφερε να διπλασιάσει τα ποσοστά και τις έδρες του, με τη φιλανθρωπική στήριξη αναξιοπαθούντων ανθρώπων, για τους οποίους το απρόσωπο κυβερνητικό σύστημα μπορεί να πρόσφερε «τσεκούδια» αλλά δεν πρόσφερε χαμόγελο. Η ΕΔΕΚ κατάφερε να κρατήσει τα ποσοστά της, με την προσέγγιση στην εξουσία, αλλά και με τον θάνατο του ιδρυτή της Βάσου Λυσσαρίδη, γεγονός το οποίο ξύπνησε τα πατριωτικά αισθήματα των ΕΔΕΚιτών. Στη ΔΗΠΑ η μεγάλη επιτυχία πρέπει να πιστωθεί στην «αγκαλιά» του Μάριου Καρογιάν, ο οποίος βρισκόμενος δίπλα στην εξουσία, κατάφερε να δώσει στήριξη και ελπίδα σε πολλούς πολίτες. Οι Οικολόγοι, με τον νέο τους ηγέτη, επιχείρησαν μια απίστευτη διεύρυνση κυρίως με προβεβλημένα πρόσωπα, τα οποία ωστόσο δεν είχαν την εμπειρία, ούτε και τον χρόνο για να αγγίξουν τα προβλήματα των πολιτών. Η Αλληλεγγύη και η Αλλαγή Γενιάς, λόγω ατυχών συγκυριών και απίστευτων λαθών, έμειναν εκτός κοινοβουλίου. Από εκεί και πέρα «όλα αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν» και στον χώρο των αναντικατάστατων ηγετών. Αλλά το μυστικό της επιτυχίας κάθε ευνομούμενης δημοκρατικής Πολιτείας είναι η εναλλαγή στην εξουσία και στα πρόσωπα.
