Της Ελένης Ξένου
“Ενδεχόμενη καταχώρηση μαζικών προσφυγών στην επιτροπή ακίνητης ιδιοκτησίας για περιουσίες στην περίκλειστη περιοχή των Βαρωσιών εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους”. Τάδε έφη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και με αυτή την λακωνική του δήλωση, θεώρησε πως η κυβέρνηση δίνει επαρκή κατεύνθυνση στο Βαρωσιώτη, ο οποίος λίγες ώρες πριν παρακολουθούσε τον νεοσουλτάνο να σουλατσάρει προκλητικά απολαμβάνοντας τις φιέστες του στην περίκλειστη πόλη. Και μήνες πριν, ο ίδιος Βαρωσιώτης (όπως και οι λοιποί πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας) καλείτο να εμπιστευτεί τις τραγικά άστοχες-όπως αποδείχθηκαν- εκτιμήσεις της κυβέρνησης για το θέμα των Βαρωσιών. Και επειδή προφανώς η κυβέρνηση θεωρεί πως δεν οφείλει περαιτέρω εξηγήσεις και επιμένει να περιορίζεται σε θέσεις συναισθηματικών “εκβιασμών”-διότι μόνο ως τέτοιες μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς όταν δεν συνοδεύονται από τις οφειλόμενες επεξηγήσεις-σήκωσα το τηλέφωνο και ζήτησα από τον νομικό κ. Αχιλλέα Δημητριάδη να με διαφωτίσει για αυτούς τους “κινδύνους που εγκυμονούνται”. Η πρώτη του αντίδραση βεβαίως ήταν “μου ζητάς εμένα να σχολιάσω κάτι το οποίο εκείνος που το ισχυρίζεται δεν είχε την καλοσύνη να το εξηγήσει. Λόγω της θέσης που έχει σου υποβάλει ότι δεν είναι προς το δημόσιο συμφέρον και συ τρέχα γύρευε”. Αυτό το “τρέχα γύρευε” στο οποίο μας υποβάλει η κυβέρνηση, κουβέντιασα με τον κ. Δημητριάδη. Και μετά την όντως διαφωτιστική συνομιλία που είχα μαζί του (και την οποία δυστυχώς δεν με παίρνει η έκταση της στήλης να την δημοσιεύσω) θεωρώ χρήσιμο να θέσω κάποια ερωτήματα τα οποία ενδεχομένως ταλαιπωρούν κάθε Βαρωσιώτη, με την ελπίδα κάποιος από τα ψηλά δώματα να ευαρεστηθεί να μας τα απαντήσει. Διότι στο σημείο που βρισκόμαστε δεν νοείται να επικαλείσαι το δημόσιο συμφέρον τόσο αόριστα και να παραπέμπεις στην γνωμάτευση νομικών συμβούλων η οποία θα μας γνωστοποιηθεί κάποτε στο μέλλον (όταν θα είναι και πάλι αργά).
Στο δια ταύτα λοιπόν. Όταν ο Ερτογάν μιλά για “πραγματικούς ιδιοκτήτες” της Αμμοχώστου υπονοώντας το ΕΦΚΑΦ, και όταν αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν ήδη δύο φορές από το ΕΔΑΔ σε συγκεκριμένες υποθέσεις που “άδειασαν” τους ισχυρισμούς του ΕΦΚΑΦ για ιδιοκτησία, τότε γιατί οι προσφυγές ενέχουν κινδύνους εφόσον σε δύο περιπτώσεις θωράκισαν τους τίτλους ιδιοκτησίας Ελληνοκυπρίων; Όταν μέσω των μαζικών προσφυγών διεκδικούμε επιστροφή περιουσιών με στόχο να θωρακίσουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας λαμβάνοντας κατοχή γιατί ενθαρρύνουμε τους τουρκικούς σχεδιασμούς για την περίκλειστη πόλη; Όταν λαμβάνει κάποιος κατοχή δεν σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα να πάει να κατοικήσει στην περιουσία του, σημαίνει απλά ότι κατέχει το κλειδί της περιουσίας του, είναι ο νόμιμος δικαιούχος. Άρα από την στιγμή που δεν υπάρχουν χρήστες των ελληνοκυπριακών περιουσιών στο Βαρώσι τότε γιατί η προσφυγή για διεκδίκηση επιστροφής περιουσίας ενέχει σοβαρούς κινδύνους, δεδομένης της ήδη σοβαρής πιθανότητας ανοίγματος της πόλης; Αν αύριο-κυριολεκτικά αύριο- αποφασίσει ο Ερτογάν να φέρει τους Τούρκους επενδυτές για να κάνει τα Βαρώσια “Λας Βέγκας” γιατί η ύπαρξη μαζικών προσφυγών στο ΕΔΑΔ θα δυσχεράνει την θέση μας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για επιστροφή της Αμμοχώστου και όχι το αντίθετο; Χωρίς την καταχώρηση προσφυγών δεν διευκολύνεται η τουρκική πλευρά στον ισχυρισμό ότι μεγάλο μέρος της Αμμοχώστου ανήκει στο ΕΦΚΑΦ ή δεν ενισχύεται ο κίνδυνος να ισχυριστεί ότι πρόκειται για περιουσίες εγκαταλειφθείσες; Και ποιος είναι στην παρούσα φάση ο άλλος τρόπος που εισηγείται η κυβέρνηση για την θωράκιση των περιουσιών των ελληνοκυπρίων στα Βαρώσια δεδομένης της έκδηλης πρόθεσης της τουρκικής πλευράς να τα ανοίξουν προς αξιοποίηση, αναιρώντας το καθεστώς της απουσίας χρηστών; Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσουν οι μαζικές προσφυγές ταφόπλακα για προοπτική επίλυσης στη βάση της ΔΔΟ και όχι το αντίθετο; Και εν τέλει ποιο είναι το εχέγγυο εμπιστοσύνης στην κρίση της Κυβέρνησης στο θέμα των Βαρωσιών εφόσον αποδείχθηκαν ήδη το λιγότερο άστοχες οι μέχρι τώρα εκτιμήσεις της; Υπάρχει κανείς να δώσει απαντήσεις ή θα παραμείνουμε στην θλιβερή προτροπή του “τρέχα γύρευε”;
