Της Ελένης Ξένου
Η πρόσκληση ήταν αυστηρά προσωπική. Μόνο μερικοί φίλοι, όσοι τον έζησαν ή συνεργάστηκαν μαζί του και όσοι ήταν δικοί του άνθρωποι. Κανένας άλλος. Μια ομάδα από γυναίκες ηθοποιούς, που κάποτε τις είχε σκηνοθετήσει, θα διάβαζαν ποιήματα και κείμενα που εκείνος αγάπησε, στα αγγλικά, τα ελληνικά, τα γερμανικά, σε όλες τις γλώσσες που τον εμπεριείχαν. Και μια σοπράνο θα τραγουδούσε κομμάτια που ήταν τα πιο διαλεχτά του, τα είχε χρησιμοποιήσει στις παραστάσεις του, τραγούδια που τους είχε αδυναμία. Στην πρώτη σειρά θα καθόταν ο αδελφός του, πρώτη φορά ερχόταν Κύπρο, χρόνια τώρα έλεγαν πως θα ήταν ωραία να ερχόταν, δεν τα κατάφερε και δυστυχώς ήρθε τώρα που εκείνος έφυγε για το αιώνιο ταξίδι.
Ο σύντροφός του ήταν αυτός που σκέφτηκε, μαζί με φίλους, να διοργανωθεί τούτη η μέρα του τελευταίου αποχαιρετισμού στον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκε τη ζωή του για 18 ολόκληρα χρόνια. Ένα παθιασμένο σκηνοθέτη που έφυγε νωρίς, μόνο 57 χρονών, τον πρόδωσε η καρδιά του, ενώ βρισκόταν σε ένα φεστιβάλ κάπου στην Ιταλία και πέθανε καθισμένος στον καναπέ την ώρα που δούλευε το επόμενο θεατρικό του. Ο σύντροφός του, ηθοποιός από τους καλύτερους, μας υποδέχτηκε έναν-έναν και μας χάρισε στον καθένα μια σφικτή αγκαλιά συγκινημένος. Και ύστερα πήρε το μικρόφωνο και μας περιέγραψε πως θα κυλήσει αυτή η εις μνήμην του συντρόφου του εκδήλωση. Με ποιήματα, τραγούδια και προσευχές, όλα που είχε εκείνος αγαπήσει όσο ζούσε. Αμήχανος και την ίδια ώρα συγχυσμένος ο σύντροφός του δεν ήξερε τι να πρωτοθυμηθεί, ποιες εικόνες από τη ζωή τους να διαλέξει για να μοιραστεί μαζί μας…
Μας διηγήθηκε την ημέρα που γνωρίστηκαν, πως ήτανε κάπου στην Αθήνα, σε ένα άλλο φεστιβάλ, τον είδε, είπε, από μακριά, του άρεσε η κορμοστασιά του, τον πλησίασε και του ζήτησε φωτιά, έτσι γνωρίστηκαν. «Και από τότε εκείνος μου έδινε κάθε μέρα το φως του για 18 χρόνια», είπε μετά κλαίγοντας. Ζούσαν μαζί, δούλευαν μαζί, δημιουργούσαν μαζί, ταξίδευαν μαζί στον κόσμο, μαζί ονειρεύονταν, μαζί παθιάζονταν με τα όνειρά τους, μαζί ήθελαν να χτίσουν ένα σπίτι που να το κάνουν και εργαστήρι για τα θεατρικά τους.
Συμπλήρωνε ο ένας τον άλλο και παρέμεναν και οι δύο τους πιστοί στο μυστήριο, εκείνο που δεν είναι ορατό, εκείνο που μας υπερβαίνει, είχαν μάλιστα έγνοια να διακρίνουν τα σημάδια του σε ό,τι κι αν δημιουργούσαν. «Του άρεσε να χαρίζει στους φίλους του μικρά δεντράκια ελιάς», μας είπε ο σύντροφος του κάποια στιγμή, γι’ αυτό και η παρουσία της ελιάς στο κέντρο της σκηνής, θα τη φυτεύαμε όλοι μαζί μετά στην ταράτσα του πολιτιστικού κέντρου, μας εξήγησε, κάτω από τον έναστρο ουρανό, εις μνήμην εκείνου και της αγάπης που έζησαν και η οποία τους μεγάλωσε την ψυχή και τους έκανε περισσότερο ανθρώπους. Πράγματι, αυτό συνέβη μετά, ανεβήκαμε όλοι στην ταράτσα, φυτέψαμε την ελιά και προσευχηθήκαμε κάτω από τον ουρανό. Και ύστερα αγκαλιάσαμε τον σύντροφό του και του ευχηθήκαμε δύναμη και κουράγιο για να αντέξει την απώλεια και να συνεχίσει τη ζωή του…
Γιατί διάλεξα σήμερα να σας αφηγηθώ αυτή την ιστορία αγάπης, ζωής και θανάτου; Επειδή είναι μια από τις πολλές που υπάρχουν σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτό τον πλανήτη, οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να αρχίσουν με την φράση «ένα αγόρι αγαπάει ένα άλλο αγόρι». Και στον επίλογό τους, όταν το ένα αγόρι πεθαίνει και το άλλο μένει να ευγνωμονεί τον Θεό που πρόλαβαν να ζήσουν μια ζωή γεμάτη αγάπη, να τελειώνουν με τη φράση «μείζον δε τούτων η αγάπη». Γι’ αυτό γράφω σήμερα τη στήλη. Για να την αφιερώσω ειδικά. Σ’ εκείνη την επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας πως θεωρεί πως τέτοιες ιστορίες και τέτοιες ζωές κάνουν ζημιά στα μικρά παιδιά…
