Του Παναγιώτη Καπαρή
Μεγαλο-ψυχίατρος, κυπριακής καταγωγής στη Γερμανία, έλεγε ότι δεν προλαβαίνει να βλέπει μεσήλικες γυναίκες, οι οποίες κατά τη φοιτητική τους ζωή πουλούσαν το κορμί τους, λάμβαναν μέρος σε σεξουαλικά όργια, για να έχουν τάχα λεφτά, να πληρώσουν τα φοιτητικά τους έξοδα. Η πλειονότητά τους, έλεγε, είναι από εύπορες οικογένειες και σίγουρα ούτε και στη φοιτητική τους ζωή είχαν ανάγκη το χαρτζιλίκι των οργίων. Τώρα αδυνατούν να αγαπήσουν, αδυνατούν να αγαπηθούν και το χειρότερο ζουν μέσα στις τύψεις και τη μοναξιά, έστω και αν το πορτοφόλι τους είναι βαρυφορτωμένο. Στη Λευκωσία, σπουδαία ηθοποιός, με πολλές περγαμηνές, με αφορμή τις αποκαλύψεις των τελευταίων βδομάδων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, στον χώρο του πολιτισμού και του αθλητισμού, μίλησε για τη δική της ξεχασμένη, για την ίδια, δύσκολη εμπειρία. Νεαρούλα και ομορφούλα, τότε, στην πρώτη της επαγγελματική δουλειά, μπήκε στο γραφείο του σκηνοθέτη για οδηγίες.
Ο «γερο-μπεμπέρης» σκηνοθέτης κλείδωσε την πόρτα και άρχισε τα «χαζά». Η ηθοποιός, με αυστηρές οικογενειακές αρχές, συνέχισε να μιλά στον πληθυντικό και να υποδεικνύει στον τάχα σπουδαίο σκηνοθέτη το λάθος του. Προσβεβλημένος «απελευθέρωσε» την Κυρία και το επεισόδιο έληξε. Αργότερα έμαθε ότι ήταν συνηθισμένη πρακτική η σεξουαλική παρενόχληση, από τον σπουδαίο τάχα σκηνοθέτη. Η Κυρία προχώρησε στην καριέρα και τη ζωή της με αξιοπρέπεια, καταξιώθηκε από τους θεατές και τους συναδέλφους της και ο τάχα σπουδαίος σκηνοθέτης, εξαφανίστηκε μαζί με τις σουρλουλούδες του. Πριν από μερικά χρόνια Έλληνας λεγόμενος «ζεν πρεμιέρ» ηθοποιός ομολογούσε, σε συνέντευξή του, ότι τη δεκαετία του 1970 έβαζε φρουρούς έξω από το καμαρίνι του για να διώχνει γυναίκες, οι οποίες ήθελαν να συνευρεθούν μαζί του. Ήθελα μόνο να κοιμηθώ, έλεγε, γιατί δεν άντεχα πλέον τις σεξουαλικές συνευρέσεις. Τα ίδια ομολόγησαν και πολλοί άλλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές, άντρες και γυναίκες, οι οποίοι «υπόφεραν» από τα βίτσια θαυμαστών τους, γυναικών και αντρών.
Η λεγόμενη εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, η οποία ξεκίνησε στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1950, ήρθε με λίγα χρόνια καθυστέρηση πρώτα στην Ελλάδα και ακολούθως στην Κύπρο, για διαλυθεί λίγα χρόνια αργότερα, κάτω από τον φόβο φοβερών ασθενειών. Σήμερα ζούμε στην εποχή της ανέραστης διαδικτυακής διαστροφής, η οποία μετέτρεψε τη χαρά της αγαπητικής συνεύρεσης, σε μοναχική θλιμμένη ατομική γυμναστική, με απίστευτες ψυχολογικές και ενοχικές συνέπειες. Οι συγκλονιστικές μεταχρονολογημένες αποκαλύψεις ηθοποιών και αθλητών σίγουρα αποτελούν ένα γερό χαστούκι στην εποχή της λεγόμενης σεξουαλικής απελευθέρωσης, η οποία άφησε πίσω της, ψυχολογικά και σωματικά ερείπια. Αποτελεί ταυτόχρονα και ένα ισχυρότατο μήνυμα προς νέους, επίδοξους και επίδοξες, ηγετίσκους στον τομέα τους, οι οποίοι νομίζουν ότι μπορούν να καταρρακώνουν ψυχές ανθρώπων. Το ζητούμενο τώρα, δεν είναι μόνο η αποκαθήλωση και η τιμωρία των ενόχων, η οποία ήδη συντελέστηκε σε μεγάλο βαθμό, με τη δημόσια διαπόμπευση, αλλά και η στήριξη των ανθρώπων, οι οποίοι αποκάλυψαν τον πόνο τους.
Ίσως η απομόνωση της πανδημίας και τα θλιβερά ψυχολογικά επακόλουθά της, να ήταν η πραγματική αιτία της έκρηξης των ανθρώπων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντέξουν τον προσωπικό τους Γολγοθά, αλλά ούτε και είχαν όλο αυτό το διάστημα άλλες διεξόδους για να ξεχάσουν τον πόνο τους. Οι ενοχές και οι ερινύες είναι χειρότερη τιμωρία από τα δεσμά της φυλακής, γι’ αυτό και η θεία δίκη δεν είναι πάντα ένα στιγμιαίο θλιβερό γεγονός. Ο πολιτισμός αποτελεί σκαλοπάτι για τον παράδεισο, αλλά και καταβόθρα για την κόλαση. Ο μέγας Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογέφσκυ έλεγε ότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και χωρίς συνείδηση θεριεύει ο διάβολος στα βασίλεια του πολιτισμού. Εξάλλου, η ταμπέλα του πολιτισμού αποτελεί ίσως την καλύτερη κουρτίνα, πίσω από την οποία ικανοποιούνται ανομολόγητα πάθη και εξανδραποδίζονται καθημερινώς ευαίσθητες και πλανεμένες ψυχές. Τα αποτέλεσμα των αρρωστημένων ψυχών μεταφέρονται σε αρρωστημένες θεατρικές, κινηματογραφικές, ακόμη και τηλεοπτικές παραγωγές, οι οποίες οδηγούν σε τάρταρα ψυχολογικών αστοχιών και αδιεξόδων, όχι μόνο τους πρωταγωνιστές αλλά και τους θεατές. Ο αληθινός πολιτισμός ωθεί και οδηγεί σε ανώτερες πνευματικές σφαίρες, όπως αυτές και αν κατονομάζονται. Πιο απλά, πολιτισμός είναι όταν αγγίζουν και χαίρονται οι ψυχές, ό,τι μοιράζεται η χαρά και ο πόνος, όταν λυτρώνεται ο άνθρωπος από τον αέναο φόβο του θανάτου, όταν κατορθώνει ο άνθρωπος να βιώνει μικρές θεϊκές, παραδείσιες, στιγμές χαράς.
