ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αππωμένοι και άριστοι

Του Παναγιώτη Καπαρή

Του Παναγιώτη Καπαρή

Γεροντική σοφία, από τα λευκά μαλλιά βγαλμένη. Η καλή γιαγιούλα θυμήθηκε τα νιάτα της και έλεγε: «Ο γιος μου επέλεξε το πρακτικό, τη θετική κατεύθυνση στο Γυμνάσιο (τότε δεν υπήρχε Λύκειο). Ο καθηγητής στο μάθημα της ιστορία του έβαλε ένα εικοσάρι, χωρίς να το αξίζει. Τότε άρχισε το βάσανό του και το βάσανό μας. Γιατί να με βαθμολογήσει έτσι αφού δεν μου αξίζει; Τότε άρχισε, ο γιος μου, ένα δύσκολο αγώνα για να αποδείξει ότι άξιζε το 20 στην ιστορία. Και όλα αυτά επιπλέον του ατέλειωτου διαβάσματος για τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία και τα άλλα μαθήματα.» Είναι τελικά μεγάλη ευθύνη και ενέχει πολύ μεγάλο κόπο, να σε χαρακτηρίζουν «άριστο», όταν είσαι πραγματικά άριστος.

Όλα αυτά για τους ευσυνείδητους, χωρίς αυτό να σημαίνει και βούλα για επιτυχία στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή. Όχι σπάνια άριστοι μαθητές, καταλήγουν να ψωμοζούν και να πεθαίνουν στην ψάθα και «κακοί» μαθητές να ζουν σαν μαχαραγιάδες. Ένας σοφός παππούλης, μετέφερε στην παρέα του καφενέ, το παράδειγμα μιας μαθήτριας, η οποία ήταν το καμάρι όλων των δασκάλων και όλων των καθηγητών. Πρώτη στα μαθήματα, πρώτη στο ήθος, πρώτη στα αθλήματα. Αν αυτό το κορίτσι, έλεγε, ήταν στην Αμερική, ή στη Ρωσία, ή στην Ελβετία, ή σε άλλες προηγμένες χώρες, σίγουρα θα ήταν τουλάχιστον σε ένα ερευνητικό κέντρο και θα ήταν μια επιστήμονας με παγκόσμια ακτινοβολία. Το κορίτσι, από φτωχή οικογένεια, τέλειωσε το Γυμνάσιο, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της συμμαθητή, έκανε πέντε παιδιά και εργαζόταν σε εργοστάσιο. Ο κακός ο μαθητής, συνέχισε ο καλός παππούλης, ο οποίος ερχόταν στο σχολείο χωρίς βιβλία και πάντα αδιάβαστος και ατημέλητος, έγινε ένας μεγαλέμπορας με αμύθητα πλούτη.

Νεότερος της παρέας του καφενέ, με γκρίζα μαλλιά, μίλησε για την ιστορία του διευθυντή του Δημοσίου, ο οποίος εξασφάλισε προαγωγή, έρποντας και λείχοντας, τους προϊσταμένους του και τους κομματάρχες. Τελικά δεν κατάφερε να χαρεί τη θέση του, αλλά υποφέρει και βασανίζεται. Πρώτα γιατί δεν είχε τα κατάλληλα προσόντα για την θέση, δεύτερο γιατί δεν μπορεί να επιβληθεί στους δυσαρεστημένους υφιστάμενους του και τρίτο γιατί μια ζωή θα προσπαθεί να βγάλει την υποχρέωση από τους ευεργέτες του, οι οποίοι θέλουν και θέλουν και θέλουν ρουσφέτια. Ο σοφός της παρέας συνέχισε με την ιστορία του άλλου διευθυντή, ο οποίος υπέκυψε στο «μουρμουρκό της γεναίκας» η οποία ήθελε να «χουμίζεται» στους συγγενείς και στους «γειτόνους» για τον ψηλό μισθό και την επιτυχία του άντρα της. Ο άνθρωπος δεν άντεξε το βάρος και έτρεχε σε ψυχολόγους και ψυχίατρους για να βρει τη γιατρειά τους. Δεν έχουν τελειωμό, οι τραγικές ιστορίες έξυπνων ανθρώπων, οι οποίοι λόγω μεγαλομανίας και ασυδοσίας, κατέληξαν με τεράστια χρέη και βασανιστικές ασθένειες.

«Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη… κι αν στη ζωή πήρα μηδέν, τα φταίει μια γυναίκα…» τραγουδούσε ο Γιώργος Ζαμπέτας, στο κλασικό πλέον άσμα. Ο άγιος των γραμμάτων, ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έγραψε πολύ νωρίτερα: «Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ’ οι καημοί του κόσμου…». Ανάμεσα στην αριστεία και τα πάθη, γεννιέται η περίφημη μεσότητα, η σπουδαία μετριότητα, η οποία τελικά είναι αυτή η οποία κινεί τον κόσμο, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Ο κόσμος αυτός «ο μικρός ο μέγας» κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, εξακολουθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια να πορεύεται σε κυκλική φορά. Οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Η φύση εκδικείται κάθε βιασμό της και η θεία δίκη, πάντα έρχεται και θεραπεύει κάθε κακοδικία. «Αππωμένοι» (αλαζόνες) και άριστοι μπορούν να «κορδώνουν» φιλάρεσκα για τη δύναμη του μυαλού και της τσέπης τους, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι αμφίβολο αν καταφέρνουν να γευτούν το «γλυκύ νέκταρ» της ευτυχίας. Η αληθινή χαρά δεν διέρχεται ούτε από τα πλούτη, ούτε από την πολύ εξυπνάδα, αλλά βιώνεται με το άγγιγμα των ψυχών και των σωμάτων, με ένα καλό λόγο και με την ηρεμία της ψυχής.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Παναγιώτη Καπαρή

Παναγιώτης Καπαρής: Τελευταία Ενημέρωση

X