Του Παναγιώτη Καπαρή
«Έγινε του κουτρούλη ο γάμος», για τα ρεπορτάζ του Al Jazeera, όταν εδώ και χρόνια οι κυπριακές εφημερίδες γράφουν τα ίδια πράγματα για τις κουτοπονηριές κάποιων ταγών του τόπου, οι οποίοι «πωλούν και την ψυχή τους» για μερικά αιματοβαμμένα ευρώ. Μέχρι και ο πρόεδρος Αναστασιάδης «ταπεινώθηκε» και τηλεφώνησε στον εμίρη του Κατάρ για να προλάβει την έρευνα ενός τηλεοπτικού καναλιού, όταν εδώ και μήνες «κτυπούσαν καμπάνες» από τον Επίτροπο Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη Βουλή, έγινε το έλα να δεις με τις «διαταγές» της Αστυνομίας, ενώ ο γενικός ελεγκτής τραβάει τον δρόμο για τους «θεούς» του Ανωτάτου, για να βρει το δίκιο του.
Τα δισεκατομμύρια είναι πολλά, οι μεγαλοαπατεώνες είναι λίγοι, αλλά και ο κοσμάκης ο οποίος «μαζί τα τρώει», μόνο ένα πράγμα μπορεί να καταλάβει. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» και ότι «όλα εδώ πληρώνονται». Η Κύπρος είναι ένας μικρός παράδεισος, λόγω του ήλιου, του αέρα, της θάλασσας, της ευκολίας μετακίνησης και κυρίως για της ασφάλεια, λένε πολλοί ξένοι δισεκατομμυριούχοι.
Αγοράζουν κυπριακά διαβατήρια, μόνο και μόνο, για να μην ταλαιπωρούνται στα αεροδρόμια και για να έχουν εύκολη πρόσβαση σε ξενοδοχεία και σε κέντρα διασκέδασης. Για την ομάδα αυτών των ανθρώπων, τα χρήματα είναι απλά νούμερα και αυτό το οποίο τους ενδιαφέρει, κυρίως, είναι η ηδονή της εξουσίας, όπως αυτή και αν μεταφράζεται. Πολλοί δισεκατομμυριούχοι, οι οποίοι είναι και απλοί άνθρωποι, λένε ότι μπορούν να αγοράσουν διαβατήρια, άλλων ευρωπαϊκών χωρών, καθόλα νόμιμα, με μερικές εκατοντάδες ευρώ και χωρίς δύσκολες διαδικασίες. Προτιμούν όμως την Κύπρο για την παραδείσια φύση της.
Η κουβέντα με διάφορους προνομιούχους αποκαλύπτει αλήθειες, τις οποίες φαίνεται δεν καταδέχονται ή δεν θέλουν να ακούσουν οι ταγοί μας. Λιβανέζος δεν σταματούσε να μιλά για τα κατορθώματά του, στα καμπαρέ και τις παραλίες της Κύπρου, όταν πριν από αρκετά χρόνια, ήταν και νεαρός και με αρκετά εκατομμύρια δολάρια στην τσέπη. Σε αραβική χώρα, γαλαζοαίματος με δισεκατομμύρια στην τσέπη, αλλά και με κυπριακό διαβατήριο, έλεγε και ξαναέλεγε, για τις ομορφιές και τις πολυτέλειες της Λεμεσού. Μιλούσε για τον λαμπερό ήλιο, τον καθαρό αέρα και τον γαλάζιο ουρανό του νησιού, τα οποία συνέκρινε με την αφόρητη ζέστη και τη σκόνη της ερήμου στη χώρα του. Ο νεαρός με την τζελλαπία μιλούσε για τα γλέντια και τις κραιπάλες στην Αγία Νάπα και τόνιζε και ξανατόνιζε ότι κυκλοφορούσε παντού χωρίς φόβο. Ρώσος με πολλά δισεκατομμύρια, θεωρητικά νόμιμα, έλεγε ότι διαμένει στην Κύπρο και έχει κυπριακό διαβατήριο, για να μπορούν τα παιδιά του, να σπουδάσουν σε καλά σχολεία και πανεπιστήμια. Έλεγε, επίσης, ότι στο νησί υπάρχουν πολλοί Ρώσοι και πολλοί ρωσόφωνοι και έτσι μπορεί να έχει κοινωνική ζωή. Ακόμη μπορεί εύκολα και ελέγχει τις δουλειές του, σε όλο τον κόσμο. Είναι να απορεί κανείς, γιατί πρέπει να δίδονται διαβατήρια σε μεγαλοαπατεώνες με βούλα, όταν υπάρχουν τόσα πολλά αρνητικά δημοσιεύματα στο διαδίκτυο και στον διεθνή τύπο, όταν εκατοντάδες νόμιμοι πολυεκατομμυριούχοι, θέλουν να έλθουν στο νησί και να απολαμβάνουν τις χαρές της Μεσογείου. Με την κουβέντα μαθαίνεις ακόμη ότι οι «τυχεροί» με κυπριακό διαβατήριο, δεν θέλουν διαμερίσματα σε πύργους, αλλά σπίτια με πισίνες και άλλες πολλές πολυτέλειες. Ακόμη πολλοί είναι και αυτοί οι οποίοι θέλουν να δημιουργήσουν μικρές επιχειρήσεις στο νησί, αλλά φοβούνται τις αντιδράσεις από τα ντόπια «λαμόγια», τα οποία δεν θέλουν να χάσουν τα μονοπώλιά τους. Μάλιστα, μερικά στολίζουν τους ντόπιους «κουτοπόνηρους» με πολλά «γαλλικά».
Οι Εγγλέζοι εδώ και αιώνες ανακάλυψαν τους τίτλους τιμής, οι οποίοι απονέμονται κατά τη διάρκεια τελετών, σε άτομα τα οποία προσφέρουν στη χώρα, είτε με φιλανθρωπίες, είτε με επιστημονικές ανακαλύψεις, είτε με πράξεις αλτρουισμού. Το παράδειγμα ακολούθησαν πάρα πολλές χώρες του κόσμου, καθιερώνοντας τίτλους τιμής. Φυσικά πολλές φορές οι φιλανθρωπίες, στηρίζονται σε άγρια εκμετάλλευση ανθρώπων και μεγάλες απάτες, αλλά αυτό είναι μια άλλη δύσκολη υπόθεση, η οποία παραπέμπει και στους δικούς μας τοκογλύφους. Μια καλή λύση για να σταματήσει αυτή όλη «τρέλα» των ερευνών για τις πολιτογραφήσεις, θα ήταν να καθιερωθούν τελετές στο Προεδρικό Μέγαρο και να απονέμονται επισήμως, οι ιθαγένειες και τα διαβατήρια. Τότε να δεις πόσες ουρές δισεκατομμυριούχων θα δημιουργηθούν, ώστε να προσφέρουν από τα περισσεύματα τους και να λάβουν το «βραβείο» τους. Λίγη ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαρέων ποτέ δεν βλάπτει. Από εκεί και πέρα, είναι όλα θέμα θείας δίκης, η οποία δεν αργεί ποτέ.
