ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Συμφέρουν οι κυκλικοί κόμβοι

Του Παναγιώτη Καπαρή

Του Παναγιώτη Καπαρή

«Να μη σου βγει το όνομα» ακόμη και για τους κυκλικούς κόμβους, τα γνωστά «ράουνταμπάουτ». Οι Λεμεσιανοί εδώ και δεκαετίες το φυσούν και δεν κρυώνει με τους κυκλικούς κόμβους, τις κυκλοφοριακές παγίδες. Αλλά, έλα που για τους συγκοινωνιολόγους και για άλλους σοβαρούς επιστήμονες αποτελεί την πιο συμφέρουσα, την πιο ασφαλή και την πιο οικολογική λύση. Φτάνει να τηρούνται, λένε, οι σωστές επιστημονικές προδιαγραφές και όχι οι «κουτοπονηριές» των ρουσφετοδιαβιούντων, διευθυντάδων και πολιτικάντηδων. Σε προηγμένες χώρες, πρώτη επιλογή είναι ο κυκλικός κόμβος και σε έσχατη ανάγκη τοποθετούν φώτα τροχαίας. Η Γαλλία διαθέτει τους περισσότερους κυκλικούς κόμβους – ίσως στον κόσμο- και ακολουθούν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τα στατιστικά νούμερα αποκαλύπτουν συχνά-πυκνά πικρές αλήθειες.

Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν γίνονταν οι σχεδιασμοί για τον πρώτο αυτοκινητόδρομο της Κύπρου, από τη Λευκωσία στη Λεμεσό, οι τραγελαφικές ιστορίες δεν είχαν τέλος. Ομάδες πίεσης, ή καλύτερα ομάδες κρούσης, με μουχταρέους, προύχοντες και κομματικούς άρχοντες, πολεμούσαν για να περάσει ο αυτοκινητόδρομος εντός των χωριών ή ακριβώς δίπλα από τα χωριά τους. Νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να διατηρούν μικρομάγαζα και να πωλούν την πραμάτεια τους ή είχαν την εντύπωση ότι οι οδηγοί θα σταματούσαν για καφέ και κολατσιό, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, με τους δρόμους της υπομονής και της ταλαιπωρίας. Άλλοι πιο «άγριοι» πολεμούσαν για να παρακάμψει ο δρόμος το χωραφούι τους και να γλυτώσουν την ελιά και την πορτοκαλιά τους. Άσχετο αν τότε οι απαλλοτριώσεις πληρώνονταν χρυσάφι.

Τότε κάποιοι «νούσιμοι» προσπάθησαν με νύχια και με δόντια και με μεγάλο πολιτικό κόστος να πείσουν τους χωρκάτες ότι είναι προς το συμφέρον τους, να περάσουν οι υπεραστικοί δρόμοι μακριά από την περιουσία τους, για να έχουν ησυχία, να μην έχουν καυσαέρια και το κυριότερο θα ανέβαινε η αξία των περιουσιών τους, μακριά από του αυτοκινητόδρομους. Αλλά το «σχοινί του χωρκάτη διπλό φτάνει και μονό δεν αρκεί» και ήταν σαν να «έριχναν αβγά στον τοίχο», όπως ομολογούν πάλαι ποτέ σοβαροί βουλευτές. Αποτέλεσμα ήταν ο δρόμος Λευκωσίας - Λεμεσού, με άνωθεν εντολές, να πάρει σχήμα «φιδάκι» και να ανεβοκατεβαίνει. Μοιραία ο δρόμος έχει μεγαλύτερη απόσταση, χαμηλότερη ασφάλεια και σίγουρα στοίχισε πολύ περισσότερα, ενώ πολύ μεγαλύτερο είναι το συνεχόμενο κόστος συντήρησης.

Τα τελευταία χρόνια διεξάγονται «πόλεμοι» από καταστηματάρχες και όχι μόνο, για να μην κτίζονται διαχωριστικές νησίδες σε λεγόμενους εμπορικούς δρόμους. Τελευταία τραγική ιστορία, η οδός Νίκου Παττίχη στη Λεμεσό. Ευτυχώς, αυτή τη φορά ο Γιάννης Καρούσος, ο υπουργός Μεταφορών, «πάτησε πόδι» και θα γίνει η νησίδα. Προηγήθηκαν ή και συνεχίζονται ακόμη πολλοί «αγώνες» στη Λευκωσία και σε άλλες πόλεις, για το τάχα δικαίωμα στη «μη λωρίδα». Οι αγώνες συνεχίζονται γιατί υπάρχουν πολλοί ταγοί οι οποίοι βάζουν αφτί στους διαμαρτυρόμενους. Άσχετο, αν γίνονται συνεχώς δυστυχήματα, άσχετο αν θρηνούμε νεκρούς, αλλοδαπούς και Κύπριους, άσχετο αν υποφέρει κόσμος και κοσμάκης, ο οποίος έμεινε παράλυτος ή με κουσούρια, άσχετο, αν οι συνεχόμενες παρανομίες προκαλούν κυκλοφοριακό κομφούζιο, άσχετο αν οι απλοί αστυνομικοί ταλαιπωρούνται ανάμεσα στο γράμμα του νόμου και το πνεύμα των αόρατων ταγών. Άσχετο, αν με τους κυκλικούς κόμβους λύνεται αυτόματα και το πρόβλημα με τις κούρσες «τρελών» νέων και μειώνεται ή και καταργείται η ανάγκη για «σαμαράκια» και άλλα εμπόδια τα οποία καταστρέφουν τα αυτοκίνητα. Η πλάκα είναι ότι πολλοί μικροεπιχειρηματίες επιμένουν και πολεμούν να τοποθετούνται φώτα τροχαίας, όταν τα καταστήματά τους είναι σε διασταύρωση. Αλήθεια δεν θα ήταν καλύτερα όλες οι διασταυρώσεις να ήταν με κυκλικούς κόμβους και εύκολα ένας πελάτης, από την αντίθετη πορεία, να κάνει τον γύρο και να φθάνει στο κατάστημα το οποίο θέλει. Γιατί θα πρέπει να μην υπάρχουν διαχωριστικές λωρίδες, όταν εύκολα με τους κυκλικούς κόμβους, λύνεται ουσιαστικά το πρόβλημα των επιχειρηματιών.

Επιχείρημα των μικροεπιχειρηματιών είναι ότι θα χάσουν πελάτες και τη «ζήση» τους. Άσχετο αν έμειναν μερικές δεκαετίες πίσω και άσχετο αν ο κόσμος άλλαξε συνήθειες, ελέω πολυκαταστημάτων. Μήπως η πραγματική αιτία των αντιδράσεων είναι γιατί δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι πρέπει τα καταστήματα να διαθέτουν εκτός από ποιότητα και χώρο στάθμευσης. Μήπως δεν μπορούν να αντιληφθούν την επανάσταση της τηλε-εμπορίας, των πωλήσεων μέσω διαδικτύου, στην οποία άρχισαν να μπαίνουν ακόμη και οι υπεραγορές, με τη συνδρομή και του κορωνοϊού.

Είναι κρίμα γιατί η Κύπρος χάνει κάθε χρόνο ένα χωριό από τα τροχαία δυστυχήματα, η πλειονότητα των οποίων συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές. Είναι ακόμη μεγαλύτερο κρίμα, γιατί ο πληθυσμός μιας πόλης, βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικά αμαξίδια και είναι χωμένος σε νοσοκομεία και κλινικές. Είναι κρίμα γιατί τελικά η απλή λογική δεν υπάρχει και τα μικροσυμφέροντα βασανίζουν τον παράδεισο ο οποίος λέγεται Κύπρος. Αλλά «έτσι κελλέ, έτσι ξουράφι θέλει» και δυστυχώς πληρώνουμε πανάκριβα σε αίμα και χρήμα τις κουτοπονηριές μας.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Παναγιώτη Καπαρή

Παναγιώτης Καπαρής: Τελευταία Ενημέρωση

X