ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Πέρασαν 75 χρόνια από την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί, το Άουσβιτς, το Μπίρκεναου, το Μάουτχάουζεν και άλλων, 75 χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που σηματοδότησε τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, τη μετεξέλιξη της Κοινωνίας των Εθνών, που πυροδότησε τη σύσταση λίγα χρόνια μετά της Ενωμένης Ευρώπης. Υποτίθεται ότι οι άνθρωποι θα μάθαιναν να ζουν μαζί, έχοντας πάρει το μάθημά τους από τον πόλεμο που ξεκλήρισε οικογένειες, που άφησε το στίγμα του ανεξίτηλο στις πόλεις και στην ιστορία της ανθρωπότητας. Βέβαια, όπως λέμε και στα μέρη μου, ό,τι πάθει κανείς, από την κεφαλή του το παθαίνει, έτσι και ο άνθρωπος, λίγα χρόνια μετά ξέχασε τον αλληλοσπαραγμό και το μίσος που κυρίεψε την Ευρώπη και τα ξανάρχισε.

Μπορεί η Ευρώπη να έμεινε εν πολλοίς αλώβητη από πολέμους, αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοσλαβία και το πώς διελύθη στα εξ ων συνετέθη, αλλά και τη δική μας περίπτωση, το καλοκαίρι του 1974, στον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα ακολουθούσαν τη δική τους πορεία. Η Μέση Ανατολή φλέγεται γιατί πάντα το πετρέλαιο είναι πιο ακριβό από τη ζωή του Αϊλάν, η Αφρική πεινάει γιατί ο πρωινός καφές μας είναι περισσότερο πολύτιμος από τα παιδιά της Μπιάφρας, για τα οποία μας μιλούσαν ασυνείδητα οι γονείς μας, όταν δεν τρώγαμε το φαγητό μας. Η Ασία, όχι οι τεχνολογικοί κολοσσοί, η άλλη Ασία μάς παρέχει υπηρέτες και σεξουαλικές διαστροφές, είναι πίσω από τον κόσμο. Βέβαια, τώρα που η Λιβύη καίγεται, η Μέση Ανατολή που δεν ησυχάζει, η Κεντρική Αφρική και χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι στο έλεος ολιγαρχιών και φατριών, οικονομικών συμφερόντων και οπισθοδρομικών καθεστώτων, οι ηγέτες για πολλοστή φορά θα πιάσουν τα χέρια και θα υποσχεθούν αλλήλους ότι δεν θα ξανασκοτωθούν, δεν θα αναβιώσουν τον ναζισμό, την κόλαση των γκούλαγκ, τη διαίρεση, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη.

Έκαναν οι δυνατοί της γης τον πλανήτη φούρνο, εγώ σε έκτισα, εγώ θα σε χαλάσω. Ψάχνω μάλλον φύλλο δροσερό το κατακαλόκαιρο. Ο ισχυρός μοιράζει τα χαρτιά και κάνει και μάνα και τινάζει και την μπάνκα στον αέρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε… Μα και αυτό ακόμα ξεχάσαμε να το κάνουμε. Εδώ ταιριάζει το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «αλλά τα βράδια» και αυτό σας αφήνω να απολαύσετε:

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη.
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ το δέντρο που βρέχεται.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη.
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη.
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ’ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες;
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη.
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X