ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Καλά να πάθουν;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Μια οικογένεια πηγαίνει για μπάνιο, μια συνηθισμένη Παρασκευή. Εκείνος είναι 48 χρονών, η σύζυγος του 40 και τα τρία τους παιδιά, 18, 13 και 12. Ανυποψίαστοι, όπως ο κάθε άνθρωπος μπροστά στο πεπρωμένο, πώς αυτή η οικογενειακή καλοκαιριάτική τους έξοδος θα είναι και το τέλος της ζωής τους. Τα κύματα τους παρασέρνουν, προσπαθεί να σώσει ο ένας τον άλλο, προσπαθούν όσοι βρίσκονται εκείνη την ώρα στην παραλία να βοηθήσουν, παλεύουν να κρατηθούν στην ζωή, να τους κρατήσουν στην ζωή, δεν τα καταφέρνουν. Τα τέσσερα από τα πέντε μέλη αυτής της οικογένειας πνίγονται.

Το πέμπτο μέλος, ένα 12χρονο αγόρι, διασώζεται και καλείται να έρθει αντιμέτωπο με την απώλεια όλης του της οικογένειας. Μια ιστορία τραγική που δεν χρειάζεται ειδικές ευαισθησίες για να την αισθανθεί κανείς ως τέτοια.

Η είδηση δημοσιεύτηκε σε όλα τα ΜΜΕ. Και βέβαια κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με όλα τα συνεπακόλουθα. Και είναι αυτά τα συνεπακόλουθα τα οποία με κάνουν σήμερα να αφιερώνω την στήλη σ’ αυτό το θλιβερό γεγονός. Το συμβάν έγινε στην κατεχόμενη Καρπασία. Και προφανώς η οικογένεια ήταν τουρκικής καταγωγής. “Εποικοι ή τουρκοκύπριοι;” έγραφε κάποιος σαν την μοναδική απορία που του προκαλούσε η είδηση. “Και ποια σημασία έχει ο διαχωρισμός;” ρώτησε ένας άλλος νοήμων. “Αν είναι έποικοι καλά να πάθουν”, συνέχισε ο πρώτος. Καλά να πάθουν; Δηλαδή τί ακριβώς σημαίνει αυτό; Ένας άνθρωπος με την γυναίκα του και τα παιδιά του πηγαίνει για μπάνιο και πεθαίνουν όλοι, εκτός από τον 12χρονο γιο τους που διασώζεται την τελευταία στιγμή; Τι πάει να πει καλά να πάθουν; Πόσο αρρωστημένο μπορεί να είναι ένα μυαλό για να εκστομίζει και μάλιστα δημόσια αυτή την “καταδίκη” ελαφρά τη καρδία; Και μαζί του να συμφωνούν διάφοροι άλλοι που θεωρούν ότι η συγκεκριμένη οικογένεια “καλώς είχε αυτή την τραγική μοίρα”. Πώς είναι δυνατό να σου προκαλεί αισθήματα ικανοποίησης ο θάνατος μιας ολόκληρης οικογένειας που το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν ένα καλοκαιρινό μπάνιο μια συνηθισμένη Παρασκευή; Και πώς είναι δυνατόν αυτή την “ικανοποίηση” σου να θεωρείς ότι δικαιούσαι να την αναρτήσεις σε δημόσια θέα;

Ενδεχομένως κάποιοι να υποστηρίξετε γιατί ασχολούμαι με κάποια συμπλεγματικά μυαλά τα οποία υπάρχουν σε κάθε κοινωνία και τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις και την ανθρωπιά της πλειοψηφίας. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι αυτά τα σχόλια δεν ήταν ακριβώς μεμονωμένα. Σε κάθε ανάρτηση η οποία αφορούσε σ’ αυτή την είδηση υπήρχαν τέτοια αποτρόπαια σχόλια τα οποία αποτελούσαν και το έναυσμα για διαδικτυακές συζητήσεις με “θέμα” το κατά πόσο “άξιζε” σ’ αυτή την οικογένεια “να πάθει ό,τι έπαθε”. Κάποια μάλιστα έγραψε πως “πολλά καλά, μερικοί Τούρκοι λιγότεροι”. Και κάποιοι άλλοι πολύ χειρότερα. Ακόμα ωστόσο κι αν δεχτώ ότι πρόκειται για μεμονωμένα σχόλια, και πάλι δεν αναιρείται η ουσία.

Και η ουσία είναι πως ακόμα και ένας να φτάνει σ’ αυτό το σημείο να θεωρεί ότι το ξεκλήρισμα μιας οικογένειας είναι αποτέλεσμα μιας “θείας δίκης” ή ότι αυτή η οικογένεια έπρεπε να “τιμωρηθεί” προκειμένου να υπάρξει “ισορροπία” στην αδικία, τότε έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία και σαν παιδεία. Διότι η ύπαρξη αυτών των παθογενειών όσο μεμονωμένες κι αν είναι-πράγμα το οποίο δεν γνωρίζουμε επακριβώς- οφείλεται σε μια σωρεία συμπλεγμάτων για τα οποία ευθύνονται όσοι πολύ σκόπιμα και ηθελημένα επιδιώκουν να τις καλλιεργούν και να τις προτάσσουν ως ενδείξεις πατριωτισμού. Αυτοί που εδώ και χρόνια καπηλεύονται το εθνικό πρόβλημα προκειμένου να χτίζουν καριέρες παρερμηνεύοντας μεθοδικά την έννοια του πατριωτισμού προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο επιφανειακό όσο φαίνεται και δεν εξαντλείται στην δικαιολογία ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Και είναι καιρός να μην προσπερνούμε αυτού του είδους τα περιστατικά αλλά να ψάχνουμε κάθε φορά που τα συναντούμε μπροστά μας ποια είναι πραγματικά η ρίζα του κακού.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση