Του Παναγιώτη Καπαρή
Μια μέρα θα πάρουμε φωτιά και θα καούμε ζωντανοί, έλεγε μεγαλοστέλεχος εταιρείας, σε ένα συγκρότημα πολυτελέστατων γραφείων. Καθημερινώς ουρλιάζουν οι συναγερμοί και κανένας δεν φαίνεται να συγκινείται. Τη μια μέρα κάποιος καπνίζει, την άλλη κάποιος ανοίγει την πόρτα διαφυγής και την άλλη κάποιος ξέχασε τον κωδικό τού συναγερμού. Τώρα γιατί έχουμε συναγερμό, αφού κανένας δεν συγκινείται, μονολογούσε το στέλεχος της επιχείρησης, η οποία, κατά τα άλλα, καταγράφει σημαντικά κέρδη. Κάθε χρόνο, αυτή την «καταραμένη» καλοκαιρινή περίοδο, στις 15 και στις 20 Ιουλίου, μάς ξυπνούν οι «δαιμονισμένοι» ήχοι των σειρήνων, την ώρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος και της εισβολής. Η πλειονότητα των ανθρώπων κοιμούνται με ανοικτά παράθυρα και απλά γυρίζουν πλευρό, ενώ μερικοί αρχίζουν και τα μπινελίκια. Οι μόνοι οι οποίοι φαίνεται να ενοχλούνται ή καλύτερα να βασανίζονται είναι άρρωστα παιδιά και ενήλικες με σπάνιες παθήσεις. Αυτές τις μέρες, «δαιμονισμένες» σειρήνες για την Αμμόχωστο, ακούγονται από την Άγκυρα. Αλλά φαίνεται ότι «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα…»
Η Τουρκία πραγματοποιεί ουσιαστικά μια νέα εισβολή στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να ενοχλεί και πολλούς. Όπως ακριβώς το είπε, πριν από αιώνες ο μέγας Αίσωπος. Σύμφωνα με τον μύθο ένα χωριατόπουλο εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα και τους είπε: «Ω, κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε». Δηλαδή καίγονται τα σπίτια σας και εσείς τραγουδάτε. Ο ίδιος μύθος και στις σύγχρονες καφετέριες. «Τι είχαμε, τι χάσαμε με την Αμμόχωστο». Από εκεί και πέρα οι μεγαλύτεροι στην ηλικία ξεκινούν τα «γαλλικά» για τους ηγέτες μας, αλλά και αυτοί για λίγο, αφού δεν υπάρχουν «αντίπαλοι» για να συνεχιστεί η κουβέντα. Γρήγορα η συζήτηση προχωρά στις επιχορηγημένες διακοπές για τους εμβολιασμένους και εκεί ξεκινούν οι ατέλειωτες συζητήσεις, οι οποίες μερικές φορές ξεπερνούν σε ένταση και έκταση και τις ποδοσφαιρικές συζητήσεις.
Η παρέλευση σχεδόν πέντε δεκαετιών, από την εισβολή και την κατοχή του 1974, οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις των ηγετών μας, το μόνο το οποίο φαίνεται ότι επιβεβαίωσαν στο τέλος της ημέρας είναι τον «μακροχρόνιο αγώνα» του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και τη ρήση του Ραούφ Ντενκτάς, ότι χρειάζεται δύο γενιές για να λυθεί το Κυπριακό. Η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων, οι οποίοι γεννήθηκαν στα Κατεχόμενα έχουν πεθάνει και μαζί με αυτούς, πεθαίνει και το αίσθημα της πατρίδας. Δεν είναι τυχαία η ρήση κοινωνιολόγων και πολιτικών αναλυτών ότι πατρίδα είναι ο τόπος, όπου ο άνθρωπος έζησε τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του.
Οι σοφοί πρόγονοί μας έλεγαν ότι για να ανέβεις στην επιφάνεια της θάλασσας πρέπει πρώτα να πατήσεις γερά στον βυθό. Το Κυπριακό σήμερα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, έχει πιάσει πάτο. Τα ψηφίσματα κατάντησαν άχρηστα χαρτιά, οι συνομιλίες κάθε φορά επιβεβαιώνουν το θλιβερό αδιέξοδο και επί τους εδάφους εδραιώνεται στα Κατεχόμενα ένα νέο σύστημα εξουσίας και διοίκησης. Η μόνη ελπίδα είναι ότι χρόνο με τον χρόνο, ανέρχονται στις δομές εξουσίας και στις ελεύθερες και τις κατεχόμενες περιοχές, νέοι άνθρωποι οι οποίοι είναι απαλλαγμένοι από τον φανατισμό, τα πάθη και το αίμα που χώριζε για δεκαετίες τους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου. Η νέα γενιά είναι και πολύ πιο μορφωμένη και ακολουθεί τις αιώνες αρχές του Θουκυδίδη, οι οποίες διδάσκονται και εφαρμόζονται διαχρονικά από όλους τους ισχυρούς της γης. Θετικό πρέπει να θεωρείται και το γεγονός ότι λιγοστεύουν καθημερινώς οι επαγγελματίες του Κυπριακού, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οι οποίοι ζούσαν και ανέπνεαν από τις δυσνόητες λεπτομέρειες του εθνικού, τάχα, προβλήματος.
Υπάρχει και η μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων, το θαύμα, το οποίο έσωσε και σώζει διαχρονικά και το νησί και τους ανθρώπους του. Οι προφητείες μπορεί στο πρώτο άκουσμά τους να προκαλούν θυμηδία, αλλά στο διάβα του χρόνου, αποτελούν την καλύτερη ελπίδα. Πριν από 70 χρόνια ο μακαριστός Χατζηφλουρέντζος από τη Μηλιά της Αμμοχώστου έλεγε: «Θα αφήσετε τα σπίτια σας, όπως είναι και θα φύγετε. Θα αργήσετε λίγο, αλλά θα έρθετε πίσω… Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της, χωρίς να τη βοηθήσει κανένας…» Ο άγιος των ημερών μας, ο Άγιος Παΐσιος, αλλά και άλλοι σύγχρονοι άγιοι έλεγαν ότι «το Κυπριακό δεν θα λυθεί, ούτε μέσα από διαδηλώσεις, ούτε μέσα από τη διαδικασία των συνομιλιών, του όποιου προέδρου, αλλά μέσα από μια διαδικασία γεωπολιτικής ανακατάταξης… η Τουρκία θα διαλυθεί». Και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ο χρόνος σίγουρα θα δείξει.
