ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δεν αλλάζεις μένοντας ο ίδιος

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Σε μια εποχή όπου η κατρακύλα των αξιών και των θεσμών δεν είχε τέλος και την ίδια ώρα μια τρομαχτική πανδημία απαιτούσε αλληλεγγύη και συλλογικότητα, η αριστερά της Κύπρου, η οποία όφειλε να έχει δύο φορές τα μάτια ανοιχτά στα συμπτώματα των καιρών, έμοιαζε ασφυκτικά εγκλωβισμένη στον παρωχημένο εαυτό της, ανήμπορη να προσαρμοστεί στις αλλαγές των καιρών. Η προσαρμογή ωστόσο προϋποθέτει υπέρβαση κι αυτό ακριβώς είναι που μοιάζει να αγνοεί το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς. Γι’ αυτό και θλιβερά προτάσσει ως αίτιο της πανωλεθρίας του το ότι δεν κατάφερε να πείσει πως «δεν είναι όλοι οι ίδιοι» και πως «αυτοί είναι διαφορετικοί». Και εδώ είναι που προφανώς έχει χάσει το στοίχημα. Στο ότι δεν αντιλήφθηκε πως προκειμένου να αποδείξει πως «δεν είναι όλοι οι ίδιοι» έπρεπε πρώτα να αποδείξει πως η ίδια έχει αλλάξει. Με πιο απλά λόγια είναι με τον εαυτό του που όφειλε το ΑΚΕΛ να αναμετρηθεί και όχι με την αποτυχία ή χρεωκοπία των αντιπάλων του και δη του κυβερνώντος κόμματος.

Ο αυτοπεριορισμός του στην αντίδραση αντί στη δράση, σε μια εποχή που οι πολίτες ήταν πιεσμένοι από πρωτόγνωρες συνθήκες, αποδείκνυε εκείνο από το οποίο προσπαθούσε το ΑΚΕΛ να απαλλαγεί: Πως τελικά είναι όλοι οι ίδιοι. Διότι προκειμένου να μιλήσεις τη γλώσσα της εποχής, τότε δεν αρκεί να ισχυρίζεσαι πως είσαι καθαρός και αδιάφθορος ή πως είσαι περισσότερο πατριώτης. Όταν ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του και αισθάνεται πως το πολιτικό σύστημα μπάζει από παντού, η πατρίδα του κινδυνεύει, η ζωή του κινδυνεύει και η χώρα βουλιάζει, αν όντως είσαι προοδευτική αριστερά δεν σπεύδεις να «καπηλευτείς» την οργή των πολιτών με κούφια, παρωχημένα συνθήματα, ούτε και να ρίξεις λάδι στη φωτιά, εντείνοντας το τοξικό κλίμα προς ίδιον κομματικό συμφέρον, αλλά αναγνωρίζεις πως το συμφέρον της χώρας υπαγορεύει ακριβώς το αντίθετο. Και πως σήμερα μόνο εκείνος που αντιλαμβάνεται το συμφέρον της χώρας αποδεικνύει εμπράκτως πως «είναι διαφορετικός». Επιχειρείς να αρθρώσεις ένα άλλο πολιτικό λόγο, ο οποίος δεν εκπορεύεται από την εμμονική προσήλωση στις κομματικές ντιρεκτίβες που απευθύνονται μόνο στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς σου, αλλά διακρίνεις την ανάγκη να περπατήσεις έξω από το κουτί των περιορισμένων τετραγωνικών της κομματικής σκέψης. Κάνοντας υπέρβαση από το ποιος είσαι και από το σύστημα το οποίο και συ συντηρούσες και συντηρείς και στρέφοντας το βλέμμα προς το πραγματικό καθήκον στην πατρίδα, το οποίο ειδικά τώρα ήταν καθαρό και ξεκάθαρο. Ποιο ήταν αυτό το καθήκον; Η επείγουσα ανάγκη για εθνική ενότητα. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πανδημία αλλά και το εθνικό μας πρόβλημα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα σοβαρά θέματα της διαφθοράς θα υποβιβάζονταν αλλά θα παραμερίζονταν επί του παρόντος προκειμένου να αντεπεξέλθει η χώρα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αντ’ αυτού εκείνο που κατάφερε η αριστερά της Κύπρου ήταν να εντείνει το τοξικό κλίμα, ρίχνοντας ακόμα και την πανδημία στο προεκλογικό παραλήρημα και παραμένοντας εγκλωβισμένη στις αγκυλώσεις της. Αφήνοντας μάλιστα να διαφαίνεται στον ορίζοντα η φοβιστική πιθανότητα συνεργασίας της με το ΔΗΚΟ, ένα κόμμα που δυναμιτίζει λαϊκίζοντας την προοπτική λύσης στο Κυπριακό εδώ και χρόνια. Για να μπορέσει ωστόσο ένα κόμμα να συνομιλήσει με τη σημερινή πραγματικότητα έπρεπε πρωτίστως να συνειδητοποιήσει πως οφείλει να υπερβεί εαυτόν προτάσσοντας το συμφέρον της χώρας πάνω από το συμφέρον του κόμματός του, αντί να εξακολουθήσει να κάνει ό,τι ήταν μέχρι τώρα η συνήθης μικροκομματική τακτική, δηλαδή να προσαρμόζουν το δημόσιο συμφέρον στα δικά τους κομματικά μέτρα. Και η αποχή το πιο πιθανόν είναι πως αυτό θέλησε να υποδείξει. Ότι δεν είδε αυτή την υπέρβαση πουθενά. Δεν είδε κανένα πολιτικό λόγο να αρθρώνεται ο οποίος να μην είναι γέννημα-θρέμμα του κατεστημένου. Κι αυτό μια αριστερά, αν ήταν όντως προοδευτική, θα ήταν σε θέση να το διαισθανθεί.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X