ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ζητείται όραμα

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Το πιο θλιβερό σε όλο αυτό το σίριαλ που λέγεται «κρίση στην παιδεία» δεν είναι αν θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα των εκπαιδευτικών, ούτε αν θα συνεχιστούν οι απεργίες. Δεν είναι καν η στάση της κυβέρνησης, παρότι από τους μέχρι τώρα χειρισμούς της μπορεί κανείς να εξαγάγει πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για την ικανότητά της να διαχειριστεί ένα τόσο σοβαρό θέμα. Το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι πως μέσα σ’ αυτή την αντιπαράθεση κανείς δεν άγγιξε την ουσία ή κι αν την άγγιξε ξώφαλτσα κανένας δεν φάνηκε ικανός να πείσει πως έχει επίγνωση αυτής της ουσίας. Ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι κυβερνώντες. Αν κάποιος διατηρεί την ψυχραιμία ενός παρατηρητή που δεν παρασύρεται από τους τσακωμούς στο διαδικτυακό καφενείο ή από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των εμπλεκομένων, εκείνο που μπορεί κάλλιστα να διαπιστώσει είναι πως όλοι συζητάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το πιο ουσιαστικό. Και το πιο ουσιαστικό είναι το περιεχόμενο ενός οράματος, το οποίο να απαντάει στο ερώτημα «τι σχολείο θέλουμε σήμερα και ποια είναι η εκπαιδευτική φιλοσοφία που επιδιώκουμε να εφαρμόσουμε;».

Αντ’ αυτού αναλώνονται όλοι τους σε συζητήσεις περί αιτημάτων, περί απαλλαγών, περί εξορθολογισμού και διαφόρων άλλων κενών σε νόημα λέξεων, πεπεισμένοι μάλιστα πως δικαιούνται, έστω και απουσία αυτού του οράματος, να επικαλούνται το μέλλον των παιδιών μας. Κι αν αυτό δεν είναι η πιο σοβαρή απόδειξη της κατάντιας στην οποία έχουμε περιέλθει τότε δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι πιο τρανταχτό. Οι μεν συνδικαλιστές περιφέρονται παραθέτοντας τα επιχειρήματά τους στα πολύ στενά συντεχνιακά ή εργασιακά τους πλαίσια και οι δε κυβερνώντες μέσα από μια σχεδόν αλαζονική διαχείριση και μια στεγνή ξύλινη γλώσσα προσπαθούν να πείσουν πως ξέρουν τι τους γίνεται σε ό,τι αφορά την παιδεία. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πολύ μακριά από τις προθέσεις και των μεν και των δε. Και η αλήθεια είναι πως η εικόνα που παρουσιάζουν αμφότεροι είναι ανθρώπων που δεν διαθέτουν όραμα και που κυρίως δεν μπορούν να πείσουν κανένα, ο οποίος διαθέτει ένα άλφα υπόβαθρο κουλτούρας, ότι όντως έχουν γνώση και επίγνωση πως η απουσία οράματος καθιστά άνευ ουσίας όλα αυτά που συζητάνε. Αν οι κυβερνώντες διέθεταν όραμα για το τι σχολείο θέλουμε το οποίο να διαμορφώνει ανθρώπους με κριτική σκέψη και ανοιχτούς ορίζοντες, τότε δεν θα επέλεγαν τον συγκεκριμένο υπουργό για την παιδεία, ένα τετράγωνο εκπαιδευτικό, ο οποίος έχει ήδη αποδείξει πως δεν διαθέτει την ικανότητα να εμπνεύσει ούτε καν τον εαυτό του. Θα είχαν τη διορατικότητα να επιλέξουν έναν άνθρωπο που να εμπνέει εμπιστοσύνη ότι όντως διαθέτει μια φιλοσοφία για την εκπαίδευση. Όπως ήταν π.χ. ο Γιώργος Παμπορίδης όταν πάλευε με θεούς και δαίμονες για να περάσει τις μεταρρυθμίσεις του ΓΕΣΥ.

Ο εν λόγω υπουργός όμως το μόνο που εμπνέει είναι σοβαρές ανησυχίες για την επάρκειά του να οραματιστεί οτιδήποτε έξω από το κουτί μέσα στο οποίο έμαθε να περιφέρει τη σκέψη του. Όσο αφορά τους συνδικαλιστές, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν αφήνει εύλογες απορίες κατά πόσο μπορούν να απαντήσουν με τη δέουσα σοβαρότητα στα πιο ουσιαστικά ερωτήματα που αφορούν στην ουσία της παιδείας και όχι στα συνδικαλιστικά τους αιτήματα. Με απλά και κατανοητά λόγια ζητείται όραμα και κυρίως ζητούνται άνθρωποι και στη μία και στην άλλη παράταξη της διαμάχης, οι οποίοι να εμπνέουν ένα τρόπο σκέψης που να υπερβαίνει τον ήδη ξοφλημένο τρόπο σκέψης που μας οδήγησε στην απουσία εκπαιδευτικής φιλοσοφίας. Το θέμα της παιδείας δεν είναι θέμα ωρών, αιτημάτων, απαλλαγών και εξορθολογιστικών εξισώσεων. Το θέμα της παιδείας είναι ζήτημα διαφορετικής νοοτροπίας της κοινωνίας, η οποία να προέρχεται από μια άλλη εκπαιδευτική φιλοσοφία και θεώρηση ζωής. Και αν κάτι χρήσιμο μάς αποκάλυψε όλη αυτή η διαμάχη είναι τη θλιβερή απουσία μιας τέτοιας φιλοσοφίας από το κοντόφθαλμο βλέμμα και των μεν και των δε. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X