Του Παναγιώτη Καπαρή
«Έλα εδώ κοντά, να σου δώσω ένα φιλάκι, έλα μη μου κλαις, άσπρο μου χελιδονάκι. Ο Θεός να μας φυλάει, από μάτι που κοιτάει πονηρά. Ο Θεός να μας σκεπάζει, όταν η ψυχή τρομάζει την χαρά. Πες μου, τι σε πολεμάει;…». Το συγκλονιστικό τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου, το οποίο γράφτηκε για την Αναστασία, το ορφανό παιδάκι του Τάσου Ισαάκ, του ηρωομάρτυρα της Δερύνειας, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1996 από τους Τούρκους, έρχεται και ξανάρχεται βασανιστικά στο μυαλό και τη σκέψη όλων των ταπεινών ανθρώπων. Η Λυδία, από τα Γλυκά Νερά της Ελλάδας, το ορφανό βρέφος του Μπάμπη και της Καρολάιν, οι οποίοι στο όνομα ενός ονείρου απατηλού, ενός χαμένου έρωτα, έκαναν πράξη τους στίχους του Βασίλη Τσιτσάνη: «Η καρδιά μου συννεφιάζει. Τρέχουν τα δάκρυα βροχή, σίγουρα θα πάμε, μια και φτάσαμε ως εκεί. Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή…».
Ο εφιάλτης είναι πλέον ζωντανός, μέσα από την τρέλα θανάτου των γονιών της Λυδίας. Το βρέφος πριν ακόμη αντιληφθεί σε ποιο κόσμο τον έφεραν οι γονιοί του, εισήλθε σε μια θάλασσα προβλημάτων. Τα όνειρα της Λυδίας από τα Γλυκά Νερά θα είναι εφιαλτικά, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, μέχρι να μπορέσει να πατήσει γερά στα πόδια της και να μετατρέψει τον πόνο σε χαρά. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός δεν ξεχνά τα ορφανά και φροντίζει με ανυπόκριτη και απέραντη αγάπη, για την ανατροφή τους.
Το φρικτό φονικό αφήνει πικρή γεύση και στις ψυχές όλων των καλών ανθρώπων. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος για 37 μέρες έπαιζε το θέατρο του παραλόγου, συνεπικουρούμενος από τους αστυνομικούς και τους εγκληματολόγους, οι οποίοι λένε σήμερα ότι γνώριζαν από την πρώτη μέρα τον δράστη του εγκλήματος. Στο ίδιο έργο θεατές, οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι, οι οποίοι αλληλοαναιρούνταν με τις αναλύσεις και τις γνωματεύσεις τους. Μεγάλα θύματα οι συγγενείς και οι φίλοι της Καρολάιν, οι οποίοι συνεχίζουν να ολοφύρονται γοερά και να καταριούνται τους δολοφόνους. Κομπάρσοι στο δράμα, τα κανάλια, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι για βδομάδες «βγάζουν» το ψωμί τους, συγκλονίζοντας τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες, οι οποίοι αδημονούν να ακούσουν όλες τις λεπτομέρειες.
Όλες αυτές τις μέρες ακούστηκαν πολλά και φοβερά, για την ψυχολογία του δράστη και του θύματος, καθώς και για τα ανομολόγητα οικογενειακά προβλήματα του ζευγαριού, τα οποία βρίσκονταν καλά κρυμμένα πίσω από κλειστές πόρτες. Μια μικρή λεπτομέρεια, η οποία λέχθηκε μεν, αλλά δεν έκανε πάταγο, ήταν η πτυχή της επιλόχειας κατάθλιψης, η οποία για κάποιους σοβαρούς ψυχολόγους και ψυχιάτρους, αποτέλεσε την πραγματική αιτία του δράματος. Η Καρολάιν μετά την πρώτη αποτυχημένη εγκυμοσύνη και μετά τη γέννηση της Λυδίας εισήλθε στον φαύλο κύκλο της κατάθλιψης και αυτό καταδεικνύεται από το ημερολόγιό της και τις μαρτυρίες συγγενών, όπως αυτές δημοσιοποιήθηκαν στα Μέσα Ενημέρωσης.
Η ψυχολογική αυτή «κατάρα» είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτή ως ασθένεια, τόσο από τον ασθενή, όσο και από τους συγγενείς του. Αποτέλεσμα είναι να μη ζητείται βοήθεια από τους ειδικούς και η κατάσταση να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και τελικά να οδηγεί σε δράματα. Από την μια ο εγωισμός, ότι εμένα δεν με αγγίζει η αόρατη κατάρα και από την άλλη ο φόβος του κοινωνικού στιγματισμού, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Το θλιβερό φονικό αποκάλυψε και πόσο «γυμνό» είναι το σύστημα σεξουαλικής αγωγής, όπως αυτό και αν ορίζεται και πόση άγνοια έχουν οι νέοι για τις σωματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις του έρωτα, του γάμου, αλλά και της παιδοποιίας. Η κατάσταση στα σχολεία με τις σεξουαλικές παρεκτροπές και τις βασανιστικές ενοχές, ξεπερνά κάθε όριο, με τη βοήθεια και του αχαλίνωτου διαδικτύου. Αρκεί μια κουβέντα με διευθυντές σχολείων ή με καθηγητές, για να αντιληφθεί κάποιος πόσο δραματική είναι η κατάσταση. Επιτέλους, πρέπει να εισέλθει με επιστημονικό και σοβαρό τρόπο στα σχολεία, το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. Δεν είναι ανάγκη να αποτελέσει ένα ακόμη μάθημα, το οποίο θα βαθμολογούνται οι μαθητές, ούτε και είναι ανάγκη να ανατεθεί σε μια μόνο ειδικότητα εκπαιδευτικών. Θα μπορούσε να διδάσκεται από πολλές ειδικότητες, όπως φυσικούς, γυμναστές ακόμη και θεολόγους, αλλά και από γιατρούς. Σημασία έχει τα παιδιά να μαθαίνουν, χωρίς να ταλαιπωρούνται και σίγουρα το αντικείμενο από μόνο του, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον από τα παιδιά. Στο τέλος της ημέρας είναι να εισέρχονται οι νέοι στην «καλή περιπέτεια» της ζωής, χωρίς ένα σωρό ενοχικά βαρίδια.
