Του Γιώργου Λογίδη
Δικαίωμα του κάθε παράγοντα και γενικότερα εκπροσώπου ομάδας να διαμαρτυρηθεί και να υπερασπισθεί τα συμφέροντα της ομάδας του εκεί και όπου προκύπτει αδικία, σε σχέση με τις αποφάσεις των διαιτητών. Κατανοητή και η υπερβολή καμιά φορά, ως μέρος του επικοινωνιακού παιγνιδιού. Αν και ενοχλητικό το εμπεδώσαμε και αυτό, όπως παράλληλα συνηθίσαμε την επιλεκτική αναφορά σε φάσεις και γενικότερα διαιτησίες κάποιων αγώνων, αναλόγως συμφερόντων. Μέρος του παιγνιδιού πλέον τα υπονοούμενα, οι μπηχτές, οι ειρωνείες και τα διφορούμενα σχόλια.
Τοξικό το κλίμα αλλά σύνηθες και κυρίως αναμενόμενο πλέον το φαινόμενο, γιατί τις περισσότερες φορές η απόδοση των κυπρίων διαιτητών δικαιολογεί τις αντιδράσεις. Αν είναι κάτι, ωστόσο, που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό, είναι η αναφορά, εκ μέρους των παραγόντων για το δήθεν καλό του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Γιατί ποτέ και κανείς δεν νοιάστηκε για το κοινό καλό και συμφέρον του κυπριακού ποδοσφαίρου, ποτέ και κανείς δεν ασχολήθηκε με τα κακώς έχοντα του χώρου και στην προκειμένη περίπτωση της κυπριακής διαιτησίας, σε μια προσπάθεια να βελτιωθεί γενικότερα η κατάσταση και όχι απλά να εξυπηρετηθεί το συμφέρον της κάθε ομάδας. Κάθε χρόνο και πιο έντονη είναι η αμφισβήτηση για την κυπριακή διαιτησία.
Κάθε χρόνο και πιο εμφανή τα σημάδια της αδυναμίας των κυπρίων διαιτητών, ολοένα και λιγοστεύουν αξιόπιστες επιλογές έμπειρων διαιτητών, είναι ξεκάθαρο πλέον πως κανένα πλάνο σταδιακής ανανέωσης δεν έχει εκπονηθεί και πολύ περισσότερο εφαρμοσθεί. Η επιλογή ξένων διαιτητών, λύση δεν είναι και πρακτικά πλέον αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να λειτουργήσει, όταν η ανάγκη προκύπτει τόσο νωρίς, την ίδια ώρα, ωστόσο, φαντάζει και ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας. Οι αρμόδιοι εδώ και χρόνια ούτε λύσεις έχουν βρει, ούτε διάθεση και θέληση για κάτι τέτοιο έδειξαν.
Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι ομάδες δηλαδή, αρκούνται σε φωνές, διαμαρτυρίες και δημιουργία εντυπώσεων, βλέποντας απλά μέχρι την επόμενη ή τις επόμενες λίγες αγωνιστικές. Ούτε λύσεις προτείνονται, ούτε διάθεση για δραστικές αλλαγές σε πρόσωπα και καταστάσεις φαίνεται να υπάρχει.
Αν μη τι άλλο, ας σταματήσει η κοροϊδία πως όλα γίνονται για το καλό του κυπριακού ποδοσφαίρου. Ολοένα και λιγότερους πείθουν, όπως ολοένα και λιγότεροι, τα τελευταία χρόνια, αποφασίζουν να πάνε στο γήπεδο ή να ασχοληθούν γενικότερα με το κυπριακό ποδόσφαιρο.
