Ο ΔΗΣΥ πήγε καλά στις ευρωεκλογές. Ασφαλώς θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη διαφορά από το ΑΚΕΛ, όπως και θα μπορούσε να εντείνει περισσότερο την εκστρατεία του, μειώνοντας την αποχή. Όμως ο ΔΗΣΥ ήρθε πρώτος με ψηλά ποσοστά, και διεμβόλισε άλλους χώρους (κυρίως ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ). Η τοποθέτηση του πήχη πάνω από τον πρώτο γύρο των προεδρικών αποδείχθηκε ορθή, με την αύρα των προεδρικών να μην έχει εκλείψει.
Την προοπτική επιτυχίας του Συναγερμού έθεσε πρώτα σε κίνδυνο και μετεκλογικά σκίασε ο συνήθης ύποπτος κ. Χρήστος Πουργουρίδης. Ο οποίος αφού “επιχείρησε” να ανακόψει εισροές από άλλους χώρους υπογράφοντας το ψήφισμα για τη Ρόδο και την Κω, ακολούθως “αποφάσισε” να δώσει ρεσιτάλ αμετανόητης κακίας, με τις ύβρεις που εκτόξευσε εναντίον του κ. Κασουλίδη. Κάποιοι, παρασυρμένοι από την νέα περιρρέουσα που τείνει να δίνει ελαφρυντικά σε παράλογες Τουρκικές επιθυμίες, έσπευσαν να αποδεχθούν τη θέση Πουργουρίδη, ότι ζητώντας να διερευνηθούν και εναντίον της Ελλάδας κατηγορίες, προσδίδει αξιοπιστία στην διεκδίκηση εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μακάρι αυτό να ίσχυε. Γιατί μόνο όταν κάποιος διαβάσει το προτεινόμενο ψήφισμα, αντιλαμβάνεται ότι δεν αιτείται διερεύνηση κατά πρώτο λόγο, αλλά υιοθέτηση τριών καίριων και απαράδεκτων Τουρκικών αιτημάτων.
Πρώτο, την “ισοφάριση” των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε Ίμβρο και Τένεδο με αυτές που πιθανόν να υπάρχουν σε Ρόδο και Κω. Τόσο στην πρώτη, όσο και στην τελευταία παράγραφο, το αίτημα είναι να εκδοθεί ανάλογο ψήφισμα εναντίον της Ελλάδας όπως το προηγούμενο εναντίον της Τουρκίας: “to instruct the relevant committee to draft a report similar to the one on “Gökçeada (Imbros) and Bozcaada (Tenedos)”.
Δευτερο, το ψήφισμα Πουργουρίδη υιοθετεί την συμβολική μεν αλλά τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει η Τουρκία για να προσδίδει στα Ελληνικά νησιά Τουρκικά ονόματα. Εξ΄ου και η αναφορά σε “Kos (Istanköy)”.
Τρίτο και κυριότερο, είναι ότι με την υπογραφή του ο κ. Πουργουρίδης ουσιαστικά καταργεί τη συνθήκης της Λωζάνης. Το ψήφισμα τιτλοφορείται “The situation of the Turkish minority in Rhodes (Rodos) and Kos (Istanköy)” και αναφέρεται άλλες έξι φορές σε “τουρκική μειονότητα”, υιοθετώντας την τούρκικη θέση ότι η μειονότητα έχει εθνικό και όχι θρησκευτικό χαρακτήρα, όπως είχε συμφωνηθεί στη Λωζάνη.
Ο κ. Πουργουρίδης ασφαλώς θα έπρεπε να ζητήσει διερεύνηση και να ήταν αξιόπιστος και δίκαιος, εάν όμως πρώτα έθετε ως προϋπόθεση για την υπογραφή του την αφαίρεση των τριών πιο πάνω συστατικών. Με την πράξη του ωστόσο, μάλλον την επιθυμία της Τουρκίας να μην εφαρμόσει καθόλου τα ανθρώπινα δικαιώματα εξυπηρέτησε, παρά την καθ’ αυτό προστασία τους.
Ο κ. Κασουλίδης με τον κ. Πουργουρίδη έχουν μια ειδοποιό διαφορά. Ο πρώτος ρίχθηκε σε όλες τις εκλογικές μάχες της παράταξης του, εκθέτοντας αλλεπάλληλα τον εαυτό του σε απίστευτα εκλογικά ρίσκα, που αν αποτύγχαναν θα έφερναν και το πολιτικό του τέλος. Ο δεύτερος υπονόμευσε παλαιότερα τον Κληρίδη, χαρακτηρίζοντας ένα σεμνό και λιτό πολιτικό “Ρωμαίο Αυτοκράτορα”, έσπευσε πρώτος να δώσει άλλοθι στο ΔΗΚΟ στις προεδρικές, δηλώνοντας επιθυμία να ψηφίσει Χριστόφια, στήριξε την προσπάθεια της Τουρκίας στο ΣτΕ για να παρουσιαστεί “αντικειμενικός” και σήμερα εκτοξεύει εναντίον του πρώτου μία από τις βαρύτερες πολιτικές ύβρεις, αυτή του “πατριδοκάπηλου”.
Οι συζητήσεις για τους λόγους που ώθησαν τον κ. Πουργουρίδη να εκτοξεύσει απρόκλητα το υβρεολόγιο βασίζονται σε τρία σενάρια. Το πρώτο, θέλει την ύπαρξη προσυνεννόησης με τον κ. Αναστασιάδη για να πληγεί ο κ. Κασουλίδης. Δεν συμμερίζομαι αυτή τη θεωρία. Το δεύτερο, θέλει τον κ. Πουργουρίδη να έχει επιτεθεί σε μια προσπάθεια να τα “βρει” με τον κ. Αναστασιάδη. Αυτό το σενάριο δείχνει να έχει αποτέλεσμα. Το τρίτο, αποδίδει την επίθεση Πουργουρίδη σε θυμό, επειδή δεν στηρίχθηκε για το ψήφισμα που υπέγραψε. Το τελευταίο σενάριο στερείται λογικής.
Η ανοχή στα συνεχή και έντονα ζημιογόνα ατοπήματα του κ. Πουργουρίδη, δημιουργεί πολλά και καίρια ερωτηματικά για το κόμμα και για τους βουλευτές του. Όπως εκείνα που υπήρχαν σε αντίστοιχες συμπεριφορές (προς την αντίθετη πολιτική κατεύθυνση) ενός προηγούμενου κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, του κ. Συλλούρη. Μεγαλύτερα ερωτήματα όμως δημιουργεί η περίεργη σιωπή, με την οποία ο επίσημος ΔΗΣΥ αντιμετώπισε το ρεσιτάλ ύβρεων Πουργουρίδη. Γιατί όταν ο τρίτος τη τάξει του κόμματος, αυτός που εκπροσωπεί όλους τους βουλευτές του, βρίζει ένα ηγετικό στέλεχος της παράταξης του ως πατριδοκάπηλο και λαϊκιστή, η επίσημη σιωπή μπορεί να ερμηνευτεί και ως αποδοχή.
Οι αυτόβουλες δηλώσεις του κ. Λευτέρη Χριστοφόρου, δεν καλύπτουν το κενό. Όπως επίσης δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία η προσπάθεια αποφυγής της εσωστρέφειας. Διότι αυτή τροφοδοτείται πολύ περισσότερο από την μη αντίδραση…
14/06/09 - Ανανέωση Άρθρου: Ο καλός φίλος Διονύσης Διονυσίου στο δισέλιδο που αφιερώνει για το θέμα στην εφημερίδα “Πολίτης”, προβαίνει σε ένα νομικό ακροβατισμό προκειμένου να δικαιολογήσει την απαράδεκτη ενέργεια του κ. Πουργουρίδη. Παρουσιάζει την απόφαση του ΕΔΑΔ, βάση της οποίας αναγνωρίζεται το δικαίωμα σε συλλόγους να έχουν στην ονομασία τους την λέξη “Τουρκική”, εφόσον έτσι εξυπηρετείται το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, ως επιχείρημα για να αποκαλείται συλλήβδην η μουσουλμανική μειονότητα της Ελλάδας ως “Τουρκική μειονότητα”. Είναι σαν να δείχνουμε το παγάκι και να λέμε ότι βλέπουμε παγόβουνο, σε μια νομικά ανυπόστατη διασταλτική ερμηνεία.
Το ΕΔΑΔ δεν κατήργησε την συνθήκη της Λωζάνης όπως παρουσιάζεται στο δημοσίευμα, ούτε και ονόμασε την μειονότητα “Τουρκική”. Αυτό που έλυσε είναι το ζήτημα για το κατά πόσο ομάδες πολιτών μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται όταν συνέρχονται. Περαιτέρω, το ψήφισμα του ΣτΕ, δεν αποτελεί κείμενο της Μουσουλμανικής μειονότητας της Ρόδου και της Κω για να τίθεται το ζήτημα του αυτοπροσδιορισμού, όπως υποστηρίζει το δημοσίευμα. Αποτελεί κείμενο μελών του ΣτΕ μεταξύ των οποίων και του κ. Πουργουρίδη.
Επειδή θεωρώ άκομψο εκ μέρους του φίλου Διονύση να αναλώνει δύο σελίδες για την υπεράσπιση Πουργουρίδη και δύο γραμμές για να σχολιάσει την απάντηση Κασουλίδη σε ερώτηση επισκέπτη της ιστοσελίδας του για το θέμα (όχι τηλεοπτικής συνέντευξης), παραθέτω τον εύχρηστο και όχι τον σιδηροδρομικό σύνδεσμο της σχετικής τοποθέτησης Κασουλίδη, προκειμένου ο αναγνώστης να μπορεί να κρίνει και να συγκρίνει την παράθεση επιχειρημάτων και την υπεράσπιση της απόφασης ενός κόμματος, έναντι του υβρεολογίου: http://www.kasoulides.com.cy/index.php?id=1084
Τέλος, με θλίβει το γεγονός ότι ο Διονύσης δεν βρήκε μια λέξη να πει για τους χαρακτηρισμούς, δίνοντας και αυτός την εντύπωση ότι αποδέχεται τα περί “λαϊκιστή” και “πατριδοκάπηλου” Κασουλίδη.
