Της Ελένης Ξένου
Και ενώκαι πάλι διάφορα ΜΜΕσπεύδουν να μας δώσουν λεπτομέρειες για την κακοποίηση του βρέφους, λες και η λέξη από μόνη της δεν είναι αρκετή και χρειάζονται «δημοσιογραφικές γαρνιτούρες» για να «πουλήσει» η είδηση, εμείς παρακολουθούμε ξανά ακόμα μια έρευνα να αρχίζει για να διαπιστωθεί πού οφείλεται αυτή τη φορά η μη έγκαιρη δραστηριοποίηση του Γραφείου Ευημερίας.
Η Αστυνομία γνώριζε γι’αυτή την προβληματική οικογένεια, ο ΣΠΑΒΟ δέχθηκε καταγγελίες και ενημέρωσε τόσο τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας όσο και την Αστυνομία για ενδεχόμενη κακοποίηση ανηλίκου, η Αστυνομία ισχυρίζεται πως δεν είχε πληροφόρηση για κακοποίηση του παιδιού αλλά μόνο της μητέρας και… ο χορός καλά κρατεί. Με πιο απλά λόγια το γνωστό γαϊτανάκι μεταξύ των εμπλεκόμενων υπηρεσιών για να διαπιστωθεί ποιος ενημέρωσε ποιον και πόσο έγκαιρα ή όχι λειτούργησαν οι καθ’ύλην αρμόδιοι, όπως κάθε φορά που μια τέτοια υπόθεση έρχεται στο φως της δημοσιότητας και εγείρει ξανά τα ίδια ερωτηματικά, τα οποία χρόνια τώρα ψάχνουν μια ικανοποιητική απάντηση, η οποία να αποδεικνύει πως όντως έχουμε κράτος πρόνοιας.
Ερωτηματικά που αφορούν στο πόσες ακόμα τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αποκαλυφθούν και πόσες ακόμα έρευνες πρέπει να γίνουν προκειμένου να συμβεί επιτέλους αναδιάρθρωση στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας κάτι που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να αποτελεί μείζον θέμα στις προτεραιότητες του κράτους. Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του 14χρονου Στυλιανού –δεν χρειάζεται καν να θυμίσω αυτή την τραγική υπόθεση– και μετά από έρευνες και πορίσματα είναι θλιβερό να ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με τα ίδια ερωτηματικά που αφορούν στην επάρκεια του Γραφείου Ευημερίας αλλά και στον αποτελεσματικό συντονισμό μεταξύ οργανώσεων, αστυνομίας και κράτους. Το πόρισμα τότε ήταν καταπέλτης.
«Πλήρης αδράνεια και αδιαφορία και καμία παρέμβαση που να αναχαιτίζει το θάνατο του 15χρονου». Και τι έγινε μετά από το πόρισμα; Βρισκόμαστε και πάλι ενώπιον μιας νέας υπόθεσης με θύμα ένα κακοποιημένο βρέφος και τα ίδια ερωτηματικά να εκκρεμούν και με τη θλιβερή διαπίστωση πως κανένα κακοποιημένο παιδί ή θύμα οικογενειακής βίας δεν μπορεί να περιμένει την όποια αναδιάρθρωση προκειμένου να «γλυτώσει» από τις βίαιες συνθήκες στις οποίες ζει. Και αν το γραφείο ευημερίας έχει έλλειψη προσωπικού ή μη κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό ή αν οι περιπτώσεις βίας είναι χιλιάδες και δεν μπορεί να ανταποκριθεί ή αν χρειάζεται χρόνος μέχρι τα πράγματα να μπούνε στη σωστή τους βάση αυτό δεν μπορεί και ούτε πρέπει να αποτελέσει δικαιολογία εκ μέρους του κράτους. Διότι η ζημιά στα θύματα τις πλείστες φορές είναι ανεπανόρθωτη και καμία τέτοια δικαιολογία εκ μέρους του κράτους δεν φέρνει π.χ. τον Στυλιανό πίσω ούτε και μπορεί να επουλώσει πληγές των τόσων άλλων θυμάτων βίας που υπάρχουν εκεί έξω.
Οι πολιτικοί όφειλαν εδώ και χρόνια να πιέσουν ώστε να χτιστούν οι κατάλληλες δομές για Υπηρεσίες Κοινωνικές Ευημερίας που να μπορούν να ανταποκριθούν και να λειτουργήσουν σε έναν μηχανισμό κοινωνικής πρόνοιας αλλά φευ. Όπως έχω γράψει και άλλες φορές, τα θύματα βίας δεν αποτελούν ισχυρή ομάδα πίεσης, η οποία να «αναγκάσει» τους πολιτικούς μας να της δώσουν τη δέουσα σημασία προκειμένου να μετρήσει η «εξαργύρωση» στις επόμενες εκλογές. Το περασμένο χρόνο η υπουργός Εργασίας μας είπε ότι το σχέδιο αναδιάρθρωσης έχει εγκριθεί από ευρωπαϊκά κονδύλια ώστε να υλοποιηθεί. Τι γίνεται λοιπόν μ’αυτή την υλοποίηση; Σε ποιο στάδιο βρίσκεται; Και τι γίνεται με τον συντονισμό των εμπλεκόμενων φορέων ώστε η παροχή υπηρεσιών να είναι αποτελεσματική; Ποιες εξειδικευμένες δομές δρομολογούνται ώστε να μην ξανακούσουμε γι’αυτή τη σπασμένη αλυσίδα μεταξύ των φορέων; Και στο ενδιάμεσο, μέχρι αυτό το κράτος να αναδιαρθρώσει τις υπηρεσίες ευημερίας, τι θα γίνει με τα θύματα βίας που δεν τυγχάνουν έγκαιρης αντιμετώπισης; Θα διεξάγουμε έρευνες επί των ερευνών για να παριστάνουμε πως κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και πως είμαστε ένα κράτος πρόνοιας;
